ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΑΝ

6 Απριλίου 2012 στο δρόμο για το σπίτι με προσπέρασαν κάποιοι τρέχοντας. Μετά από λίγο είδα ένα πλήθος να έρχετε και κάποιοι από αυτούς μέσα στα αίματα αλλά η οργή τους κρατούσε όρθιους. Προσπάθησα να τους μιλήσω αλλά με προσπέρασαν. Τους ακολούθησα. Ενας μου είπε σε σπαστά Ελληνικά ότι είχαν δεχτεί επίθεση από νεοναζί. Μετά απο 100 μέτρα κάποιοι απαίτησαν να μην τους ακολουθήσω άλλο. Δεν μπόρεσα να τους μεταπείσω. Γύρισα σπίτι. Οσο κι αν έψαξα τις επόμενες μέρες κανένας δεν ήξερε να μου πει τι είχε γίνει. Το συμβάν δεν καταγράφηκε πουθενά. 

31 Μαίου 2012 οι εφημερίδες έγραψαν για κάποιους μαχαιρωμένους που οι θύτες τους είχαν δηλώσει χρυσαυγίτες. Τους βρήκα. Ο ένας ήταν κακόκεφος, ενοχλημένος από τον πόνο και τη περιπέτειά του, εχθρικός. Έκτοτε έχασα τα ίχνη του. Τον βρήκαν ένα μήνα μετά νεκρό σπίτι του. Το έμαθα μετά από 1,5 χρόνο. Δεν ενδιαφέρθηκε να το ψάξει κανένας άλλος. Το γεγονός είναι δύσκολο να ανασυρθεί για να μπει στις σημερινές δικογραφίες.

Η δημοσιογράφοι μιλάνε για τις απίστευτες αποκαλύψεις για τη χρυσή αυγή σαν να έπεσαν μόλις από το φεγγάρι. Οι περισσότεροι αναφέρουν τον Φύσσα, οι αριστεροί μπορεί να αναφέρουν και τον Λουκμαν... μέχρι εκεί. Η δικογραφία βέβαια έχει πολλά ακόμα περιστατικά, δηλαδή όσα βρήκαν το θάρρος να καταγγελθούν και μετά βρήκαν το δρόμο να δημοσιοποιηθούν και τελικά υπήρξαν κάποιοι να ενδιαφερθούν για να καταγραφούν. Είναι διαθέσιμα στο κοινό και υπολογίζεις ότι μια μέρα θα βρεις χρόνο να καθίσεις να τα διαβάσεις. Τι ποσοστό καλύπτουν αυτά τα περιστατικά από τις 3 δεκαετίες "δράσης στο δρόμο" της χρυσής αυγής; Κάτι ψιλά... αλλά είναι αρκετά για να στοιχειοθετήσουν τη κατηγορία της σύστασης εγκληματικής συμμορίας. και προφανώς, η δικαιοσύνη, αν επιτέλους αποδοθεί, θα είναι μια δικαίωση για όλα όσα κάλυψε "το πέπλο της κρυπτείας". 

Η πλήρης καταγραφή της χρυσαυγίτικης φρίκης προφανώς και δεν μπορεί να γίνει στην υπάρχουσα κοινωνία. Ακόμα και τα όσα γίνονται σήμερα στη κατεύθυνση της δικαιοσύνης ξαφνιάζουν και δεν μπορούν να ειδωθούν χωρίς την καχυποψία της πολιτικής σκοπιμότητας. Μιλάμε για μια κοινωνία που τη δεκαετία του 40 εισέβαλε μαζικά στα σπίτια των εξαφανισμένων Εβραίων και επί 7 δεκαετίες δεν είπε κιχ για το θέμα. Μιλάμε για μια κοινωνία που φλέρταρε ανοιχτά πριν λίγους μήνες με τους νεοναζί με ελάχιστους ενδοιασμούς.

Προφανώς η μαρτυρία και η καταγραφή είναι από τις πιο δύσκολες δουλειές που μπορεί να σου τύχουν. Είναι γνωστό ότι οι ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης χλεύαζαν την ελπίδα των κρατουμένων με το σκεπτικό ότι ακόμα κι αν δεν καταφέρουν να τους εξαφανίσουν ολοκληρωτικά, οι μαρτυρίες για το ολοκαύτωμα θα είναι τόσο εξωπραγματικές που κανένας δεν θα το πιστεύει. Στην υπόθεση της χρυσής αυγής πόσοι είναι αναμεσά μας σήμερα για να μας πουν την ιστορία τους, και ποιός ασχολείτε να τους ρωτήσει πέρα από τις αρμόδιες εισαγγελείς;

Αλλά και πέρα από τη χρυσή αυγή. Ποιος κάθετε να ακούσει τις αμέτρητες τραγικές ιστορίες πίσω από την φρόντεξ, την επιχείρηση ξένιος δίας, τα στρατόπεδα συγκέντωσης, τις απελάσεις, την "ισχυρή Ελλάδα". Κι ενώ δεν μπορείς να αφηγείσαι αμέτρητα γεγονότα, είναι η φρίκη που καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο. Και δε σου χρειάζεται να τα ξέρεις όλα τα γεγονότα για να γεμίσεις τις δικογραφίες αλλά για να μην σε στοιχειώνουν όλα αυτά σαν κοινωνία. Η κοινωνία λοιπόν που δε θέλει να γεμίσει φαντάσματα καλοσωρίζει όχι μόνο τον ξένο αλλά και τον λόγο του ξένου. Του δίνει λόγο. Σημαδεύει κάθε αδικία στο χάρτη.

Και προφανώς, δεν σταματά να εργάζεται για την πλήρη κοινωνική απελευθέρωση.

*για τη περιπέτεια του Ρόλαν θα σας πω μια άλλη μερα. Με τα λόγια του ίδιου. Όταν μας επιτρέψει το αυταρχικό ελληνικό κράτος να συναντηθούμε ξανά.