27/6/10

Φεύγοντας απ' το Παράθυρο

Κάποια στιγμή σε ένα εργοστάσιο στην Aσία κάποιοι εργάτες αποφάσισαν να γίνουν άγγελοι φεύγοντας πετώντας προς τα έξω από τα παράθυρα. Αντικρίζοντας το θαύμα οι δεσμοφύλακες τράπηκαν σε φυγή. Αυτό το παραμύθι οφείλει πλέον να διδάσκεται στα σχολεία ως η σημαντικότερη πράξη αντίστασης στην παρούσα κρίση του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής.

Η πραγματικότητα είναι ότι σ' αυτές τις πράξεις δεν υπήρχε κανένα αίσθημα μεγαλείου και θρησκευτικής υπέρβασης. Οι εργάτες δεν σκέφτονταν σαν ήρωες ή μάρτυρες. Ήταν αυθόρμητες πράξεις φυγής. Φυγής από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Φυγής από ένα κόσμο καταπίεσης. Φυγής από τον βρόμικό και κουρασμένο εαυτό τους, από τον εαυτό τους ως μηχανή, από τον εαυτό ως πράμα. Φυγής από εκεί όπου δεν υπάρχει η δυνατότητα φύγης. Μια πράξη της ανθρώπινης ελευθερίας και του φυσικού νόμου της βαρύτητας σε μια παράσταση δευτερολέπτων.

Τα εργοστάσια της Foxconn στη κινεζική περιφέρεια της Ταιβάν συνδέονται με την αιχμή του αμερικάνικου ονείρου, δημιουργώντας τα εξαρτήματα για τα νέα επαναστατικά προϊόντα της apple. Το συνολικό προσωπικό της Foxconn ανα τον κόσμο πλησιάζει το ένα εκατομμύριο και τα έσοδα τα 60 δις δολάρια το χρόνο. Το 2006 κάποιοι δημοσιογράφοι κατήγγειλαν τις συνθήκες εργασίας αλλά τόσο η κινέζική δικαιοσύνη όσο και η apple έκριναν τις κατηγορίες αβάσιμες οδηγώντας τους δημοσιογράφους στα δικαστήρια και από κει στη χρεοκοπία.

Οι αυτοκτονίες στις εγκαταστάσεις της σεβάσμιας εταιρίας ξεκίνησαν το 2007 έμειναν όμως με δεξιοτεχνία στο σκοτάδι μέχρι που φέτος εκτοξεύτηκαν σε διψήφιο νούμερο. Ιδιαίτερα με τη περίπτωση του εργάτη που αυτοκτόνησε το 2009 μετά το ξυλοδαρμό του επειδή έχασε μερικά iPod. Οι πληροφορίες για τα εργοστάσια αυτά μας δίνει μια γεύση του τι σημαίνει διεθνής εργασιακός μεσαίωνας (και του τι εννοούν οι ευυπόληπτοί επιχειρηματίες όταν απειλούν να μεταφέρουν τα εργοστάσια τους στο εξωτερικό). Σημαίνει λοιπόν να ξυπνάς χωρίς χαρτιά στα άθλια καταλύματα της εταιρίας στη μέση του πουθενά και να πρέπει να περπατήσεις στο πουθενά για μια ώρα μέχρι να φτάσεις στο κτήριο σου. Εκεί να δουλεύεις ασταμάτητα σε εξουθενωτικές βάρδιες σε ρυθμούς που σε φέρνουν στα όρια τις φυσικής σου αντοχής. Στους ασφυκτικούς και αποπνικτικούς χώρους δε μπορείς να μιλήσεις με κανένα, δε μπορείς να σταματήσεις για λίγο σε περίπτωση ανάγκης, δε μπορείς να πας στη τουαλέτα. Η φραστική και σωματική βία είναι έντονη. Η πειθαρχία είναι το βασικό αίτημα. Δε νιώθεις άξιος ούτε καν για λύπηση.

Και τι έγινε μετά τα άλματα; Η αντίδραση της εταιρίας ήταν να κρύβει τους θανάτους. Όταν η είδηση δε μπορούσε πια να μείνει θαμμένη η εταιρία αρχικά τύλιξε τα εργοστάσια με συρματοπλέγματα και στο τέλος τους υποχρέωσε να υπογράψουν δήλωση μη αυτοκτονίας. Δεσμεύτηκαν να αντιμετωπίζουν τις αυτοκτονίες και όχι τα αίτια, εξάλλου δεν ένοιωθαν ότι είχαν καμιά σχέση με τα ψυχολογικά αίτια. Ως εάν η ευθύνη να αφορά αυτούς και το κτήριο, ως εάν το ίδιο το οίκημα και τα ντουβάρια του να είναι υπεύθυνα. Όταν είδαν ότι το θέμα δεν αντιμετωπίζεται από κάποιους σαν αστείο τότε άρχισαν τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις για το μέλλον. Δε φαίνεται να αντιλαμβάνονται την ευθύνη τους όπως και εμείς, οι δυτικοί καταναλωτές δε φαίνεται να καταλαβαίνουμε ότι η φτηνή τεχνολογία έχει υψηλό κόστος.

Οι αυξήσεις που έσπευσαν να παραχωρήσουν οι μεγάλες εταιρείες, φοβούμενες για την εικόνα τους, αποκαλύπτουν τα τεράστια περιθώρια κέρδους τους, ενώ ακόμη και ύστερα απ' αυτές τις αυξήσεις, οι νέοι μισθοί θα υπολείπονται κατά πολύ από το ελάχιστο εισόδημα για μια αξιοπρεπή επιβίωση. Έτσι μαζί με τις αυτοκτονίες που συνεχίζονται, η Κίνα έχει μπει και αυτή σε απεργιακούς ρυθμούς παρά τις εκφοβιστικές και προπαγανδιστικές προσπάθειες της πολιτικής ηγεσίας. Οι απεργίες αυξάνονται από τον τελευταίο μήνα μέχρι και σήμερα με εντυπωσιακούς ρυθμούς και η πολιτική εξουσία αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων χρόνων.

Τους Αγγέλους αυτούς δε θα τους έκανες φίλους. Δε θα τους συμπονούσες με τη πρώτη ματιά. Ήταν κουρασμένοι και βρόμικοι από τον ιδρώτα. Πειθαρχούσαν αμίλητοι και κοιτούσαν μοχθηρά. Και όταν πηδούσαν στον ουρανό δε νοιάζονταν για τα παιδιά που αφήνουν πίσω τους. Δε σκέφτονταν ότι θα σηκώσουν με τις φτερούγες τους την εργατική τάξη στο παράδεισο. Ο ουρανός είναι βρώμικος. Είναι σα τους δραπέτες των φυλακών... ο θάνατος τους και το όνομα τους δε θα πήγαινε πολύ πιο πέρα από το στενό κύκλο των δεσμοφυλάκων. Η απόδραση της εργατικής τάξης είναι ταυτόχρονα και η επιστροφή της τώρα που κλείσαν οι πύλες του παραδείσου και δεν έχει που αλλού να πάει. Τους επανέφερε η "αιώνια επιστροφή". Η δικιά μας ανάγκη για δικαιοσύνη αυτή τη στιγμή γενικευμένης αδικίας μας έκανε να παγώσουμε το χρόνο τη στιγμή της πτώσης τους και να τους δούμε να αιωρούνται πάνω απ’ τα σκυμμένα μας κορμιά. Αγγελικές φιγούρες που μας παγώνουν από δέος.

Δε μας εμποδίζουν όλα αυτά, το ότι είναι αποκρουστικοί με τα λερωμένα ρούχα και τα σπασμένα τους μέλη να προεξέχουν. Εκεί θα βρούμε μια νέα ομορφιά. Είναι ακριβώς το ότι δεν είναι αξιαγάπητοι και δεν είναι αξιολύπητοι αυτό που τους κάνει άξιους σημαιοφόρους της εργατικής τάξης. Οφείλω να συνταχθώ πίσω από τον τρελό φονιά Βόυτσεκ και αυτούς τους αμαρτωλούς αυτόχειρες στις νέες μάχες που έρχονται. Όχι γιατί ελπίζω στη νίκη, αλλά γιατί αξίζει να αγωνίζομαι δίπλα τους με τα δικά μου μέσα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου