26/5/09

Η ΜΝΗΜΗ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΑΚΡΙΒΑ του Τάνο Ντ’ Αμίκο

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://mavroskynigos.blogspot.com/

Στο Παλέρμο μπαίνουμε στο σαλόνι του Μεγάρου Αμπατέλλις και βρισκόμαστε περιτριγυρισμένοι από μια σελίδα της Αποκάλυψης. Στη μεγάλη τοιχογραφία ο Θάνατος επελαύνει έφιππος με τόξο και βέλη. Έχει ήδη σφάξει τους ισχυρούς της Γης κι έχει φτάσει σχεδόν τις όμορφες κόρες και τους νέους των καλών οικογενειών που χορεύουν, παίζουν λαούτο, ασκούνται στην ιερακοθηρία. Κανείς τους δεν έχει αντιληφθεί τον Θάνατο.Ικετεύουν τον Θάνατο, αντίθετα, τα πρόσωπα μιας μικρής ομάδας στο κάτω αριστερά μέρος της τοιχογραφίας. Από τον καβαλάρη αγνοούνται, παραμελούνται, ξεπερνιούνται. Χειρονομούν και φωνάζουν για να τους προσέξει. Είναι γυναίκες με λευκά πένθιμα πέπλα, επαίτες, προσκυνητές που αναζητούν αιωνίως τον Θεό, φυγάδες με ενδυμασίες κυνηγημένων μειονοτήτων, καταδικασμένοι και ακρωτηριασμένοι από την επίγεια δικαιοσύνη. Μέσα από αυτό το πλήθος, για το οποίο η ζωή είναι αβάσταχτη, δυο πρόσωπα μας ατενίζουν. Έχουν την κόμμωση, τα ρούχα, τα σύνεργα των ζωγράφων του 15ου αιώνα. Η στάση τους, οι χειρονομίες τους μας φανερώνουν ότι πρόκειται για τους δημιουργούς της τοιχογραφίας κι ότι είναι περήφανοι που παρασταίνονται εκεί, ανάμεσα σε αυτούς που δεν έχουν εξουσία, ανάμεσα σε αυτούς που ψάχνουν το απόλυτο, τους ταπεινωμένους, τους κατατρεγμένους. Ο δάσκαλος κι ο μαθητής αναπαρίστανται διαδοχικά. Ο δάσκαλος μας δείχνει τον νεαρό ζωγράφο ως τον πραγματικό δημιουργό του έργου. Χωρίς τα ερεθίσματά του η τοιχογραφία θα είχε λάβει ένα άλλο νόημα. Μας τον δείχνει με ένα πνευματώδες πρόσωπο και δυο τεράστια φοβισμένα μάτια σαν από γοτθικό άγαλμα.Στον κόσμο της λέξης και της εξουσίας δεν άρεσε η υπερήφανη δήλωση εκείνου του νέου. Το όνομά του εξαφανίστηκε από κάθε έγγραφο, η τοιχογραφία του καλύφθηκε με καπνό και το χέρι του δε βρίσκεται σε κανένα άλλο έργο. Δεν απέκτησε ποτέ παραγγελιοδότες, ποτέ πια δεν του ξαναδόθηκε ευκαιρία. Τι τόσο τρομερό είχε πει εκείνος ο νέος με τα λίγο γοτθικά μάτια; Είχε μόνο αισθανθεί την ανάγκη να επιβεβαιώσει ότι οι εικόνες, οι νέοι τρόποι του οράν, γεννιούνται από τους ανικανοποίητους, από εκείνους που δε θέλουν και δε ζητούν εξουσία. Κι ότι οι εικόνες είναι με τους αδύναμους, τους φτωχούς, τους ηττημένους.
Έχω ένα μυστικό. Με αυτές τις λέξεις, όμοιες με αρθρωμένους αναστεναγμούς, αρχίζει η τελευταία τηλεοπτική συνέντευξη του υπέργηρου φωτογράφου Σάντρο. Η τελευταία πριν πεθάνει. Τα ορθάνοιχτα μάτια αφήνουν να δει κανείς τις αναμνήσεις που στριφογυρίζουν όλο και πιο πίσω και γραπώνονται σε μακρινά χρόνια νιότης, στη φιλία του με τον Ματεότι. Ο Σάντρο με τις εικόνες του έκανε να μιλούν τα βλέμματα και τα χέρια. Όλοι θυμόμαστε την χάρη της χειρονομίας του Ματεότι που ανοίγει για τον φίλο φωτογράφο τη στοργική και προστατευτική αλυσίδα των συντρόφων. Θέλει να είναι ευγενικός όπως πάντα, χαμογελά, όμως η όψη του είναι ανήσυχη. Το χέρι ανασηκώνει το σακάκι και φανερώνει τις χειρόγραφες σελίδες που αναδύονται από την τσέπη. Ο τελευταίος του λόγος. Μια φωτογραφία που παραμένει στη μνήμη.Ο αρχηγός της ομάδας των δολοφόνων, το ίδιο βράδυ της απαγωγής, άνοιξε με μια κλωτσιά την πόρτα του φωτογραφικού πρακτορείου που δούλευε ο Σάντρο, σήκωσε ψηλά κάτι που βρισκόταν στο ματωμένο μαντήλι. «Φωτογράφισε τ’ αρχίδια του Ματεότι» του ψιθύρισε. Ο Σάντρο ξέφυγε ουρλιάζοντας στην πλατεία Πιέτρα, μετά στην πλατεία Κολόννα, μετά στην οδό Κόρσο. Εκείνη τη νύχτα δεν τον άκουσε κανένας. Ούτε μετά. Ούτε όταν, πολλά χρόνια αργότερα, το διηγήθηκε στην τηλεόραση του κράτους.
Έχω ένα μυστικό. Γέρνει μπροστά ο υπέργηρος φωτογράφος Σάντρο, έχοντας γίνει η ενσάρκωση του εύθραυστου της νιότης. Παίρνει τη μορφή του αγοριού που από τα αντιτειχίσματα του καθεδρικού της Chartres σηκώνει το πηγούνι και περιμένει αιώνες τώρα κάτι να το χαϊδέψει και να το στηρίξει.
Ίσως για τον καθένα υπάρχει μια εποχή στην οποία δεν μπορεί να ζει με ένα ψέμα. Ας επιστρέψουμε στην εποχή του εύθραυστου αγοριού της Chartres, στους συνομηλίκους του που από όλο τον γνωστό κόσμο έρχονταν σε ένα πανεπιστήμιό μας για να προετοιμαστούν για τη ζωή. Σε ένα πανέμορφο μουσείο της Μπολόνια βρίσκεται η συνθήκη ειρήνης που αυτοί οι νέοι επέβαλλαν στην πόλη. Είχε ξεσπάσει μια διαμάχη, συνελεύσεις, πορείες, ταραχές, οι φρουροί του κυβερνήτη δολοφόνησαν έναν φοιτητή, τα παιδιά αποφάσισαν ομόφωνα να φύγουν. Απομακρύνθηκαν όλοι μαζί σχηματίζοντας μια μεγάλη πομπή. Η πόλη δε θα μπορούσε να ευημερήσει χωρίς τα χρήματα των φοιτητών και στάλθηκαν πρεσβευτές να τους ικετεύσουν να γυρίσουν πίσω. Τα παιδιά απαίτησαν να ορκιστούν οι αρχές της πόλης ότι ποτέ πια δε θα χυνόταν άλλο αίμα. Απαίτησαν επίσης το επεισόδιο και ο όρκος να οριστικοποιηθούν για πάντα, για να το θυμούνται όλοι. Δεν απαίτησαν μια περγαμηνή, αλλά μια εικόνα σκαλισμένη σε μάρμαρο: οι νέοι που παρασταίνονται έχουν τα πρόσωπα, την όψη, τα ενδύματα ανθρώπων που έχουν έρθει από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Μας κοιτούν με τα μεγάλα γοτθικά τους μάτια και μας αφηγούνται πως θα γονάτιζαν μόνο μπροστά στην Παναγία, ποτέ μπροστά σε μια κοσμική, εκκλησιαστική, ανδρική εξουσία.
Μπορεί να υπάρξει για τον καθένα μια εποχή στην οποία δε μπορεί να ζει με ένα ψέμα. Αυτό τα παιδιά το είχαν βιώσει. Όμως, οι εξαιρετικά μορφωμένοι φοιτητές της Μπολόνια, όλοι τους ειδικοί στα Γράμματα, διαισθάνονταν πως αυτή η εποχή μπορεί να περάσει, πως πολλοί από αυτούς θα λάμβαναν θέσεις στην κοσμική και εκκλησιαστική εξουσία. Κι ότι δεν υπάρχει λέξη που δε μπορεί να διορθωθεί, να διασκευαστεί, να εναρμονιστεί, ακόμα κι αν είναι γραμμένη σε μια πέτρα. Ένας τρόπος να κοιτάς, όχι. Ένας τρόπος να σε κοιτάζουν, όχι. Ένας τρόπος να σε κοιτάζουν δε μπορεί ποτέ να διορθωθεί.
Εννοείται πως ο όρκος που επέβαλλαν καταπατήθηκε. Δεν υπήρχε πια κυβερνήτης και οι χωροφύλακες της Δημοκρατίας πυροβόλησαν τον Φραντσέσκο κάτω από το πλαϊνό περίστυλο του πανεπιστημίου. Οι νέοι ξεσηκώθηκαν, έφτιαξαν οδοφράγματα. Άρπαξαν ένα πιάνο από ένα ακριβό εστιατόριο και το τοποθέτησαν πάνω σε ένα οδόφραγμα, έπαιζαν όλη τη νύχτα ώσπου έφτασαν τα τανκς.
Και σ’ άλλες πόλεις ξεσηκώθηκαν. Σε μια γέφυρα του Τίβερη ένας σκοπευτής της αστυνομίας επέλεξε την Τζορτζάνα μέσα από ένα πλήθος που έσπαγε την απαγόρευση διαδηλώσεων.
Δεν υπήρξε καμιά συνθήκη ειρήνης. Μόνο μια πελώρια οδύνη. Δεν έχουν μείνει εικόνες σκαλισμένες στην πέτρα. Από κάποια φωτογραφία τα αγόρια και τα κορίτσια κοιτάνε με τα πελώρια γοτθικά μάτια που έχουν πάντα όταν περικλείονται από τοίχους υποκρισίας και βίας.Ίσως δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ζήτημα χρόνου και φωτός, όπως στη φωτογραφία, όπως στον κινηματογράφο, όπως στη μνήμη.
Κι οι αναμνήσεις είναι φτιαγμένες από χρόνο και φως. Ένας πλαστικός χρόνος που επιμηκύνεται και συμπτύσσεται, αυξάνει και μειώνεται. Αργά ή γρήγορα καταλήγει να συνθηκολογήσει με τον χρόνο της ζωής. Αργά ή γρήγορα οι αναμνήσεις τακτοποιούνται, βρίσκουν μια δική τους τάξη. Σταματούν να σπρώχνονται, να μαλλιοτραβιούνται, να κάνουν κακό. Ακόμα και το φως που τις τυπώνει, τις παγιώνει, τις ράβει καταλήγει να γίνει κάπως αποδεκτό: δεν είναι πάντα κολακευτικό, μπορεί να μείνει κάποια αντίθεση υπερβολικά τονισμένη, κάποια γυαλάδα, κάποιο πολύ σκοτεινό σημείο, πολύ μπερδεμένο αλλά υποφερτό. Σταματά να πληγώνει.
Αλλά υπάρχουν και αναμνήσεις πιο δυνατές κι από την ίδια τη μνήμη.
Αναμνήσεις στις οποίες ο χρόνος σταματά απότομα, σταματά για πάντα. Είναι το φως που παρασύρει τις εικόνες, που δεν κατορθώνει να αποχωριστεί αυτόν τον χρόνο που τέλειωσε. Φοβάται μη χαθεί. Γυρίζει πίσω, αναπηδά, περιελίσσεται, γραπώνεται από αυτό τον διακεκομμένο χρόνο.
Γίνεται πιο λευκό, σκληρό σαν το φως εκείνων των παλιών λάμψεων της σκόνης μαγνησίου. Και γίνεται χειροπιαστό. Στις εικόνες, μπορεί κανείς να το αισθανθεί στο δέρμα του, γίνεται ένας αέρας που τραβάει πίσω τα ρούχα, τα μαλλιά. Οι αναμνήσεις σταματούν, συνθλίβονται. Κι αυτό το φως επεξεργάζεται κάθε κόκκο, κάθε σημείο, μετατρέποντάς το σε κομματιασμένα μπουκάλια.
Κάθε εποχή, κάθε κίνημα έχει τα πρόσωπά του. Είναι φτιαγμένα από τις προσδοκίες, τις ελπίδες, τις εντάσεις, τη συνειδητοποίηση. Έχουν κάτι κοινό στα μάτια τους που οι εικόνες έχουν ανέκαθεν συλλάβει. Με διαφορετικά σημάδια, με διαφορετικούς τρόπους, αυτό το βλέμμα είναι η διαφορά μεταξύ της γραπτής και της προφορικής κουλτούρας, μεταξύ της αξιοπρέπειας και της ποινικοποίησης, μεταξύ της ανάμνησης και του απολογισμού, μεταξύ της λήθης και της μνήμης.
Για να συλληφθεί και να αποδοθεί από κάποιον, αυτό το βλέμμα πρέπει να το συμμεριστεί πλήρως. Η μνήμη κοστίζει ακριβά, κανείς δεν τη χαρίζει. Όταν οι καταστάσεις γίνονται πραγματικά δύσκολες ο γραπτός λόγος καταλήγει να διστάζει, να αποτραβιέται, να απέχει, να παραιτείται, να αποστατεί. Καταλήγει, αν και εμμέσως, να συντάσσεται με τους πιο ισχυρούς, με αυτούς που με τη δύναμη νικούν πάντα.
Η μνήμη κοστίζει ακριβά.
Από τους φωτογράφους της εποχής μου ο Άλντο Μπονάζια ήταν αυτός που πλήρωσε ακριβότερα. Ο Άλντο περιγράφεται στα εγχειρίδια ως ο επιδέξιος ιδρυτής ενός καινοτόμου φωτογραφικού πρακτορείου. Θα ήθελα να προσθέσω ότι ήταν ο φωτογράφος ενός πολύ γοητευτικού, από γραφιστικής άποψης, ακροαριστερού περιοδικού. Ήταν επίσης κι ο πιο θαρραλέος απ’ όλους μας, κι ο καλύτερος από την πλευρά της τεχνικής. Από παιδί, πουλιέζος που μετανάστευσε στο Μιλάνο, είχε βρει δουλειά στο κατάστημα ενός ηλικιωμένου φωτογράφου που εργαζόταν ακόμα με πελώριες μηχανές φτιαγμένες από ξύλο κερασιάς. Είχε έναν μοναδικό τρόπο να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο: έτρεχε καταπάνω του. Όταν οι χωροφύλακες στο Μιλάνο οδηγούσαν τις κλούβες κάνοντας ζιγκ ζαγκ μέσα στο πλήθος που είχε ανέβει στα πεζοδρόμια, ο Άλντο έτρεξε να τους ακολουθήσει. Ο Τζιαννίνο προσπαθεί να βοηθήσει έναν σύντροφο που βρισκόταν σε δύσκολη θέση και καταλήγει κάτω από τις ρόδες. Ο εγκέφαλός του πετάει ακόμα στη φωτογραφία του Άλντο. Είναι μια από εκείνες τις εικόνες στις οποίες ο φωτογράφος κατορθώνει να δείξει ακόμα κι αυτό που δε φαίνεται. Να δείξει το πλαίσιο, τα γιατί, τα κίνητρα, το πώς θα καταλήξει. Ακούγονται κραυγές που ζητούν δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη και η αγάπη της μνήμης.
Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν πραγματικά, τα ιδεώδη και οι αξίες γίνονται ένα ηττημένο άλογο, κι αντιλαμβάνεται κανείς πως είναι ανόητο να στοιχηματίσεις πάνω του. Έρχονται περίεργες εποχές όπου, με έναν μαγικό τρόπο, γίνεται πιο βολικό για όλους να σβηστούν κάποια χρόνια από τη ζωή τους, μαζί με τις φιλίες, τους έρωτες, τις ελπίδες που τα ζωντάνευαν. Όλο το θάρρος του Άλντο δεν του έφτασε για να αντέξει αυτού του είδους την προδοσία. Στις τελευταίες του εικόνες ο ευρυγώνιος φακός γίνεται ένα απελπισμένο ψυχάρι που προσκρούει στις καλύβες όπου μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων καταλήγει να συνθλίβεται. Στο υπόγειο, εκεί που κατάντησε να ζει, ο φωτογράφος ανοίγει το γκάζι κι ενώνεται για πάντα με τους τελευταίους φίλους του.
Η παλινόρθωση περνά από τις εικόνες. Είναι ενδιαφέρον ο τύπος εκείνης της εποχής. Ακόμα κι ο πιο προσεκτικός, ικανός, εξευγενισμένος. Ένα περιοδικό δημοσιογράφων που απευθυνόταν σε δημοσιογράφους περιγράφει ως συνωμότη της σιωπής και ψεύτη έναν φωτογράφο που είχε ζήσει εκείνα τα χρόνια με συμμετοχή και αδιαλλαξία. Ως συνωμότη της σιωπής, ίσως επειδή οι δουλειές του δεν χρησίμευσαν για να ενοχοποιηθεί κανείς. Ως ψεύτη, ίσως επειδή επέμενε να μην απεικονίζει ως αιμοδιψή τέρατα τους νέους τους οποίους είχε δει να παίζουν (λίγο) και να κλαίνε (πολύ). Λίγο πριν του είχαν αφαιρέσει την άδεια η οποία εκείνη την εποχή επέτρεπε να εργάζεται κάποιος στο δρόμο. Μόνο ένα περιοδικό φωτογραφίας αντιλήφθηκε ότι γι’ αυτόν νεκρανασταινόταν ένα διάταγμα του ρωμαϊκού και παπικού 19ου αιώνα το οποίο εξίσωνε τους φωτογράφους με τους τσιγγάνους, τους μίμους, τους σαλτιμπάγκους. Παρόλα αυτά, η συγκεκριμένη προσέγγιση είναι σωστή και χρήσιμη.
Ο φωτογράφος ξεγλίστραγε σαν παράνομος σαλτιμπάγκος στους δρόμους της πόλης του και διαπίστωνε πως η φωτογραφία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η δυνατότητα να επεκτείνει κανείς, να πολλαπλασιάσει την ικανότητα που έχει το ανθρώπινο είδος να μιλά με χειρονομίες, με τα μάτια, με τις γραμμές του προσώπου, με την ενδυμασία.
Για να αφηγηθεί κάτι ένας μίμος του αρκεί η γωνιά ενός δρόμου χωρίς αστυνομία, για να το κάνει ένας φωτογράφος, μια μηχανή κάτω απ’ το σακάκι του.Διαπίστωνε ότι το λεξιλόγιο των περιπλανώμενων ηθοποιών και των φωτογράφων ήταν αυτό που ταιριάζει περισσότερο στα κινήματα. Ασαφές, ακαταμάχητο, ανεξέλεγκτο. Ένα λεξιλόγιο που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για συμπεράσματα, προσδιορισμούς, κωδικοποιήσεις, αλλά μόνο ως αφετηρία για σκέψεις, αναμνήσεις, αισθήσεις. Ένα λεξιλόγιο απαλό κι αφηρημένο όπως εκείνο το τμήμα του νου μας που έχει πάρει μπρός και κινεί κι εμάς μαζί του. Που μας κάνει να περπατάμε με έναν διαφορετικό τρόπο. Σχηματίζονται νέες εικόνες με το σώμα μας. Τα ρούχα, οι χειρονομίες λένε πράγματα που μέχρι χτες δε λέγονταν. Είναι στις εικόνες που πρέπει να αναζητήσει κανείς την ιστορία των ηττημένων κινημάτων, των ελπίδων που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Κάποιες ήταν έτοιμες να πραγματοποιηθούν, όλες έχουν σαρωθεί. Πολλές, ακόμα κι απ’ τη μνήμη. Είναι στις εικόνες που τα θαμμένα δράματα μας ζητούν ακόμα δικαιοσύνη. Όταν η ιστορία σκίζεται, όταν υπάρχει σύγκρουση, ξεπετάγονται εικόνες νέες, νέοι τρόποι όρασης. Όταν τίθεται υπό συζήτηση ένα καθεστώς, το πρώτο πράγμα που αλλάζει είναι οι εικόνες. Έτσι ήταν πάντα. Όμως στα χρόνια που βρεθήκαμε να ζούμε είναι ακόμα περισσότερο αλήθεια.
Μου έρχεται στο μυαλό μια τραγική φωτογραφία του 1933. Η αυλή μιας βιομηχανικής αποθήκης, κάποιοι άνθρωποι με μια φαιόχρωμη στολή περικυκλώνουν αγόρια και κορίτσια, τα ανεβάζουν σε ένα φορτηγό του στρατού. Τη σκηνή την επιβλέπει έχοντας ανοιχτά τα πόδια του, τα χέρια στη μέση, ένας αξιωματικός της πολιτοφυλακής του Χίτλερ. Σε εκείνη την αποθήκη, στην περιφέρεια του Βερολίνου είχε βρει καταφύγιο το Μπάουχάουζ, μετά την απομάκρυνσή του από τη Βαϊμάρη και το Ντασάου. Αυτή η λυπημένη και ξεθωριασμένη φωτογραφία είναι ότι απέμεινε από μια ιστορική ήττα της ανθρωπότητας: εκείνα τα χρόνια δινότανε η τελευταία μάχη του ανθρώπινου είδους για την ιδιοποίηση της ίδιας της έννοιας της φαντασίας. Η ήττα ήταν τόσο πλήρης που δεν υπάρχει πια ούτε η ανάμνηση αυτής της μάχης. Στο επίκεντρο βρισκόταν ο άνθρωπος και το βλέμμα του. Τώρα παραμένουν οι ρόλοι που άλλοι καθορίζουν για μας. Και οι εικόνες άλλο τίποτα δεν είναι παρά φτωχά ιλουστρασιόν πράγματα κατάλληλα για να εικονογραφήσουν οποιονδήποτε λόγο. Κατάλληλα για να απορροφήσουν το νόημα που η ιδιοποίηση του νικητή τους προσδίδει κάθε φορά. Έχουμε χάσει την ανάμνηση αυτής της μάχης, παραμένουν τα όπλα που κατασκευάστηκαν από τη βιομηχανία που είχε προβλέψει τη σύγκρουση. Οι πιο πολυχρησιμοποιημένες φωτογραφικές μηχανές στην ιστορία επινοήθηκαν και κατασκευάστηκαν εκείνα τα χρόνια. Κάποιες είναι πανέμορφες και λειτουργούν ακόμα. Η νέα, διαφορετική εικόνα ξεχύνεται από τα σκισίματα της ιστορίας. Όταν τίθεται υπό συζήτηση ένα καθεστώς, το πρώτο πράγμα που αλλάζει είναι ο τρόπος της όρασης. Έτσι έγινε και στη ζωή μας, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Φιλιούνται οι νέοι που βρίσκονται στο Μιλάνο για την Πρωτομαγιά. Αν κάθε εποχή έχει τα πρόσωπά της, έχει επίσης και τα φιλιά της. Αυτά είναι φιλιά που έρχονται από μακριά. Έρχονται από τις μέρες της Βαρκελώνης, κι από πιο παλιά. Αν οι φωτογραφικές μηχανές ήταν λίγο πιο γρήγορες, θα τα είχαν συλλάβει στο Παρίσι, κατά τη διάρκεια της Κομμούνας. Ιμπρεσσιονιστικά φιλιά. Σφίγγονται δυνατά, υπάρχει η χαρά της αντάμωσης κι ο φόβος της απώλειας.
Είναι δεκάδες χιλιάδες, έχουν μια πενηνταριά πελώρια φορτηγά που τραντάζουν τα κτίρια και τα σπλάχνα με τις δονήσεις γιγαντιαίων ηχείων.
Σαλτιμπάγκοι, μπουλούκια χορευτών, παλιάτσοι, μπάντες, ορδές ποδηλατών, στίφη γυναικών, πολλές οι λευκές μάσκες των κοριτσιών που αρνούνται ν’ αγοραστούν ή να πουληθούν. Αγγίζουν την πλατεία του Ντουόμο, την Γκαλέρια, περικυκλώνουν ολόκληρο το κέντρο. Επικεφαλής πορεύεται ο Άγιος Επισφαλής, έχει την απαλότητα του λάστιχου, τα χέρια υψωμένα –ποιος ξέρει αν προσπαθεί να ευλογήσει το πλήθος ή να προστατεύσει το κεφάλι του, τα θλιμμένα και γοτθικά μάτια του αγοριού της Chartres. Η εφημερίδα της επομένης ισχυρίζεται ότι η πορεία δεν υπήρξε. Τα παιδιά έπαιξαν και φιλήθηκαν κρυφά, ανάμεσα σε δύο συνεχόμενα πλήθη.
Ένα μυστικό έχουν και οι δυο νεαροί χωρικοί που εδώ και σχεδόν πεντακόσια χρόνια φιλιούνται σε ένα μικρό φύλο χαρτί, σε ένα αυστηρό ράφι λίγα μέτρα από την πορεία. Έπεσα πάνω τους πριν από πολλά χρόνια. Είχα διαβάσει πως οι νεαροί μαθητές του Ντίρερ είχαν καταδικαστεί σε θάνατο γιατί «με τα έργα τους πρέσβευαν την κοινοκτημοσύνη των αγαθών». Ήταν οι μέρες της εξέγερσης και της σφαγής των χωρικών. Ως νεαρός φωτογράφος έψαξα να βρω έργα τους σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ήθελα να μάθω πώς το έκαναν. Δε βρήκα τα έργα, τα είχαν καταστρέψει όλα. Βρήκα πρακτικά, αναφορές, επιστολές καταδοτών, καταδικαστικές αποφάσεις. Ανέφεραν τίτλους, περιγραφές, επιχειρήματα. Πρόκειται για φέιγ-βολάν με ξυλογραφίες στις οποίες οι χωρικοί παρασταίνονταν με μια ανθρωπιά, μια αξιοπρέπεια, μια ομορφιά που δεν θα έπρεπε να τους παραχωρηθεί. Ούτε οι τρόποι τους θα έπρεπε να γίνουν αποδεκτοί: χόρευαν, διάβαζαν, αγαπιούνταν με τρυφερότητα.
Και οι δυο νεαροί χωρικοί που φιλιούνται στο αυστηρό ράφι της Αμβροσιανής Βιβλιοθήκης; Είναι πανέμορφοι, φιλιούνται με μια τρυφερότητα που μυρίζει αντίο, φυγή. Είναι έργο του δασκάλου, του αριστοκρατικού ζωγράφου, του φίλου και ομοτράπεζου του αυτοκράτορα. Μια μοναδική κίνηση της πένας τους σχεδιάζει και τους τοποθετεί στο βάθρο ενός μικρού χωραφιού, μια βορινή Άνοιξη. Μια μονοκονδυλιά. Ένας μόνο δισταγμός στη θέση της υπογραφής που λείπει. Και ο Ντίρερ είχε ένα μυστικό. Δεν ξανασχεδίασε ποτέ πια.

24/5/09

Εμιγκρέδες Fawkes

...και τη στιγμή που έξω από το Βρετανικό Κοινοβούλιο ο Κύριος Fawkes έδινε μια γενναία παράσταση για τους παρευρισκόμενους τουρίστες, έξω από το αυθαίρετα αμπαρωμένο Κοινοβούλιο της Ελλάδας η βία ήταν για άλλη μια φορά πραγματική. Μου είπαν να μην πάω... τους άκουσα, και το μετάνιωσα.
Έξω από το Ελληνικό Κοινοβούλιο δε συνέβη άλλο ένα χαρούμενο χάπενινγκ, αλλά μια πραγματική μάχη, μια εκδήλωση αγανάκτησης του κουρελοπρολεταριάτου της πόλης, που είχε κάθε δίκιο ν' αγανακτεί (έστω και υπό την επήρεια του θρησκευτικού οπίου). Παράλληλα ήταν λένε απίστευτη η βιαιότητα των οργάνων καταστολής, που δεν είχαν αυτή τη φορά απέναντί τους την αστική τάξη, και βρήκαν έτσι την ευκαιρία να δείξουν το πραγματικό της πρόσωπο. Ήταν μια σπουδαία παράσταση που έκλεισε το μάτι στους ψηφοφόρους του Λάος, αλλά και μια πραγματική πράξη βαρβαρότητας. Επιχειρήσεις σκούπα, εκβιασμοί, εξευτελισμοί, απελάσεις... Πρόσφατα άκουσα ένα χρισαυγίτη να καμαρώνει για τον τρόπο που βγαίνουν για κυνήγι μεταναστών διψώντας για αίμα, και πως μέχρι τώρα δεν έχει ακούσει καμία καταγγελία των περιστατικών που προκάλεσε... και να μη μιλήσουμε καλίτερα για τις συνθήκες εργασίας που αντιμετώπιζουν, για την εκμετάλευση στις μισθώσεις, τις συναλλαγές κλπ.
Χθες είχαμε δεκάδες προσαγωγές και πολλούς τραυματίες.. οι λίγες μαρτυρίες μιλάνε για αδιάκριτα και βίαια χτυπήματα των μπάτσων που ξέσπασαν στα σώματα τους. Ας μη ξεχνάμε μέσα σ' αυτό το κλίμα, το ειλικρινές σύνθημα: ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.

Good Morning Mister Fawkes

"As the political situation degenerates into claims of institutional fraud and widespread nepotism in the British Parliament building, Mr Guy Fawkes visits Parliament for a day out. He arrives at Parliament with a small band of followers. He poses for photographs from assembled press workers and tourists. He then carries his barrel of gunpowder to the gates of Parliament and, in front of a notice asking members of the public to stay out, he juggles his barrel of gunpowder to the amusement of passers-by. Contrary to many expectations and more than a few dissapointed murmerings, the barrel does not explode and no MPs are harmed. Meanwhile, the rabble inside the house continue to struggle for attention as they try convince all they have'nt done anything wrong. London, UK. 23/05/2009. "
http://www.indymedia.org.uk/en/2009/05/430911.html

22/5/09

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

"Η ένταση που προκύπτει από τη διάσταση ανάμεσα στον ενθουσιασμό της εξέγερσης και τη δυσκολία της πολιτικής οργάνωσης σηματοδοτεί την αληθινή ζωή."
ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ - "ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;"
συζήτηση με τον ALAIN BADIOU
(Αθήνα, Οκτώβρης 2008)
(ένα ντοκιμαντέρ του Γιώργου Κεραμιδιώτη - διάρκεια: 59')
ΠΡΟΒΟΛΗ - ΣΥΖΗΤΗΣΗΚτίριο ΕΜΜΕ (Καλαμιώτου 2, Πλατεία Καπνικαρέας)Παρασκευή 29 Μάη 20:30 μ.μ.
Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μπλοκάκηδων», «μαύρων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ

21/5/09

every cross throws a shadow

Για να γιορτάσω τους πολλούς εορτάζοντες τις μέρας, τους έστειλα αντίγραφα της ταινίας Constantine's Sword (Sword και όχι Cross). Η ταινία παρουσιάζει το νήμα που ξεκινάει με τον αγ. Κωνσταντίνο και φτάνει στα εγκλήματα του αντισημιτισμού Ο διεφθαρμένος αυτοκράτορας, ένοχος για όλες τις αμαρτίες (συζυγοκτόνος και παιδοκτόνος), αποτελεί τη στιγμή που ο χριστιανισμός γίνεται βίαιος. Εγκαθιδρύει το σύμβολο του σταυρού, δίνοντας έμφαση στην σταύρωση, και αρχίζει μια καταδίωξη 1700 χρόνων των δήθεν ενόχων, των Εβραίων ως αυτών που σταύρωσαν τον Χριστό. Είναι λοιπόν περίεργο να κάνουμε γιορτές για τη χάρη του μεγάλου σφαγέα και πρώτου αντισημίτη. Δεν είναι σαν να ευχόμαστε χρόνια πολλά στον ίδιο αντισημιτισμό;
Βέβαια το να γιορτάζουμε και να το ρίχνουμε λίγο έξω δεν είναι κακό. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ότι η θρησκεία υφέρπει παντού διαστρεβλώνοντας τα πράγματα και καταστρέφοντας με συνέπεια και συστηματικότητα ανθρώπινες ζωές για χιλιετίες. Ο θρησκευτικός παραλογισμός, καταφέρνει να μένει ζωντανός γιατί ξέρει να μεταμορφώνεται ακόμα και στο αντίθετο του. Αλλά κυρίως διατηρείται γιατί προσπαθεί να ζήσει μέσα στο κάθε τι. Υπάρχει παντού και πλέον δε τον αντιλαμβανόμαστε ως τέτοιο ακόμα και όταν φοράει ράσα.
Με την ίδια λογική, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ και συμμεριζόμουν πάντα το "εθνικό" ενδιαφέρον να ανοίξει η θεολογική σχολή της Χάλκης, ως κάτι που δικαίως ζητά η Ελλάδα, ως κάτι που αδίκως δεν πραγματοποιεί η Τουρκία. Πως με έπεισαν να το θεωρώ αυτονόητο, πως μου καλλιέργησαν αυτή την επιθυμία; Αλλά, ποιος επιθυμεί πραγματικά να επιστρέψει αυτή η εξουσιαστική ελίτ, όργανο του εθνικού μεγαλοϊδεατισμού και του θρησκευτικού παραλογισμού; Στην ερειπωμένη Χάλκη, μια θρησκεία πεθαίνει. Ας ευχηθούμε να υπάρξει συνέχεια. Να τελειώνουμε με τις θρησκείες προς χάριν των ανθρώπων.

THE SKY IS SO FILTHY.


Οι κεντρικοί ήρωες του YOSHIHIRO TATSUMI δε μιλάνε ποτέ. Είναι οι προλετάριοι της Ιαπωνίας που ανέχονται τα πάντα σιωπηλοί και ήρεμοι, και που, σιγά σιγά, βλέπουν ολόκληρη τη ζωή τους να καταρρέει Και πως να φτιάξεις τη ζωή σου αν μόνο να δουλεύεις ξέρεις; Και όταν ξεσπάνε, όχι με λόγια αλλά με πράξεις, με πράξεις ακραίες, κάνουν τα πράγματα πολύ χειρότερα. Καταστρέφουν όλη τους τη ζωή και δικαιώνουν όλες τις προσβολές που έχουν δεχτεί. Τη σιωπή τους, δεν μπορείς να την εκλάβεις πια σαν σοφία. Μεταδίδουν το βίωμα ενός κόσμου άδικου, στον οποίο κανένας δε μπορεί να είναι δίκαιος, ενός κόσμου βρόμικου στον οποίο κανένας δε μπορεί να είναι καθαρός. Αυτά τα βιβλία, που δε θα κάνουν τον αναγνώστη τους να νιώσει περήφανος που είναι προλετάριος, κάνουν σαφές ότι ο κόσμος πρέπει ν' αλλάξει (μαζί του και οι άνθρωποι). Κι αυτό είναι που τα κάνει μεγάλη λογοτεχνία.

18/5/09

Υπαρκτός Ευρωπαϊσμός


Ξανάκουσα σε μια δημόσια συζήτηση ότι οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης δεν είναι πολιτικά έτοιμες για τις Ευρωεκλογές.
Δηλαδή, δεν γνωρίζουν από διαδικασίες ανάδειξης εκπροσώπων οι οποίοι δεν έχουν καμία εξουσία, συμμετέχοντας σε ένα πολιτικό σώμα, που λειτουργεί στο περιθώριο των αποφάσεων; Δεν τους είναι δηλαδή οικείες, εκλογικές διαδικασίες που λειτουργούν μόνο σαν πρόσχημα δημοκρατικής νομιμότητας;
Είσαστε σίγουροι;

16/5/09


"Ο κόσμος δεν είναι παιδικό δωμάτιο"

Δε θέλω παιδιά να σας χαλάσω τη χαρά και τη διασκέδαση. Ξέρω ότι γουστάρετε τρελά και περνάτε μούρλια. Αλλά κάτι δε μου πάει καλά στον πρόσφατο υπερ-ακτιβισμό των Εξαρχείων. Είναι ιδέα μου ή μήπως το αντεξουσιαστικό κίνημα έχει μετατραπεί σε μια νότα χαράς και διασκέδασης στη γκρίζα πόλη;
Το οικολογικό έχει πάρει σίγουρα κεφάλι, και οι εκδηλώσεις έχουν να κάνουν με χιούμορ, με χορό και με ξεφάντωμα. Θα μου πείτε, «και είναι κακό αυτό; Ίσως το μόνο κακό να είναι η κατάθλιψη σου, να πας αλλού να κλάψεις». Δε θέλω να χαράξω μια μανιχαϊστική γραμμή και να πω ότι από τη μια μεριά είναι η αρνητικότητα, η θλίψη, η αναρχία και από την άλλη η θετικότητα, οι χαζοχαρούμενοι, οι υπήκοοι, αυτό θα ήταν απλοϊκό και λανθασμένο. Εξάλλου, κατάθλιψη μάλλον δεν έχω και το γέλιο γενικά το εκτιμάω αφάνταστα (εξάλλου έχω περάσει τα τελευταία χρόνια παρακολουθώντας φανατικά το comedy central). Αλλά άλλο πράγμα το να περνάμε καλά και άλλο η κατάφαση του αστικού πλαισίου. Οι πραγματικοί προλετάριοι αυτής της πόλης, οι νέοι που προσπαθούν όντως να περάσουν με 600 ευρώ (και όχι αυτοί που περνάνε με 600+1000 από τον μπαμπάκα), δε μπορούν να ταυτιστούν με αυτές τις δράσεις. Αυτοί που αγκομαχούν να ανταπεξέρθουν στην εργασιακή πίεση δε γίνεται να επικρίνονται και να παίρνουν απουσίες από τους συντρόφους τους που δε πήραν τα βουνά με αυτούς και τον Σκάι. Αυτούς που οφείλει να υποδέχεται ένας αντεξουσιαστικός χώρος, είναι αυτοί που γνώρισαν τη πιο φρικτή πλευρά της εξουσίας, αυτούς που τα ψυχικά τραύματα δε τους επιτρέπουν να πηγαίνουν σε γιορτές και πανηγύρια, αλλά είναι και για αυτούς και για μας, επιτακτική ανάγκη να ακουστεί η μαρτυρία τους, κάποιος να μοιραστεί τη σιωπή τους. Επίσης, δε γίνεται όλοι οι χώροι των Εξαρχείων να έχουν γίνει φιλικοί προς τις οικογένειες. Ή δε γίνεται να μην ακούω πουθενά κριτική παρά παροτρύνσεις για μαζικότητα σε πράγματα που τα περισσότερα θα μπορούσε να τα είχε οργανώσει και ο Λαμπράκης. Δε γίνεται τέλος να έχουμε απαρνηθεί τόσο έντονα την σοβαρότητα, τη συνέπεια και την αξιοπρέπεια μας παιδιαρίζοντας όλη μέρα. Η αναρχική υπόθεση είναι κάτι πολύ σοβαρό και κρίσιμο, στα χέρια του έχει τις εναπομείνασες ελπίδες "ότι η φρίκη δε θα έχει τον τελευταίο λόγο". Δε μπορούμε απλώς να αφεθούμε σε μια διασκέδαση θεματικού πάρκου Εξαρχείων. Ας σοβαρευτούμε και λίγο γιατί στο τέλος θα ξεχάσουμε ότι η φρίκη είναι παντού, και πέραν των Εξαρχείων αυτή η φρίκη γίνεται πραγματική σύντροφοι.
Σε τελική ανάλυση το ζήτημα που θέλω να θέσω δεν είναι η ποιότητα των συναισθημάτων όσο η επικράτηση ενός αστικού πλαισίου οργάνωσης και συμπεριφοράς εντός του αντεξουσιαστικού χώρου, που είναι φυσικό επακόλουθο της μαζικοποίησης του μετά το Δεκέμβρη. Μια άκριτη θετικότητα, σαν ένα χαμογελαστό κορίτσι που το χαζεύουμε χωρίς να έχουμε προσέξει ότι δε πάρει πουθενά χωρίς το τέρας του υπάρχουντος συστήματος. Ένα τέρας που θα φροντίζει διαρκώς να ματαιώσει την εκπλήρωση.

14/5/09

ΜΑ ΤΙ ΛΕΝΕ;!

.
Αυτές τις μέρες -των προβληματικών Ευρωεκλογών- είναι έντονη η αίσθηση ότι ο δημόσιος διάλογος είναι προβληματικός. Όχι μόνο στο πως στήνεται, στο ποιοι συμμετέχουν και στο τι λένε και γιατί, αλλά ως προς κάθε τι που τον απαρτίζει (ή απουσιάζει απ' αυτόν). Πρόκειται και για παράγοντες που αφορούν την ίδια τη φύση του. Δεν εννοούμε μ' αυτό ότι ο δημόσιος διάλογος πρέπει να πάψει να υπάρχει, αλλά ότι το πλαίσιο στο οποίο υπάρχει τον καθιστά ανήμπορο να λειτουργήσει. Αυτό που πρέπει να αλλάξει δεν είναι οι συνομιλητές ή τα καφενεία αλλά ολόκληρη η κοινωνική οργάνωση.
Ας δούμε μερικά συμπτώματα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που μόλις κατοχύρωσε ένα ποσοστό πάνω από 10% στη φοιτητική νεολαία, είναι ένα κόμμα που αγνοεί την ύπαρξή του το 98% των ψηφοφόρων (δεν υπερβάλλω). Η χαϊδεμένη ΔΡΑΣΗ, το νέο κόμμα που δημιούργησε ο κομματοπλάστης Μάνος διαμαρτύρεται στα τηλεοπτικά δελτία και απειλεί ότι δε θα ανεχτεί αποκλεισμούς από το δημόσιο διάλογο. Οι οικολόγοι αυτή τη βδομάδα εμφανίστηκαν με εκπροσώπους πρώτη τους φορά (!) σε κανάλια για να χαιρετίσουν την ανάδειξή τους σε τρίτο κόμμα από τους δημοσκόπους. Ακόμα δεν έχω ακούσει καμία θέση αυτού του κόμματος που απουσιάζει συνειδητά από το δημόσιο διάλογο. Τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν σταματήσει να λένε τη θέση τους εδώ και πολύ καιρό. Εδώ και χρόνια αναλώνονται σε μια εξονυχιστική ανάπτυξη του λόγου της σκανδαλολογίας από τη πλευρά των σκανδαλιάριδων.
Πρόκειται για μια μετάλλαξη του δημοσίου διαλόγου σε κάτι πλήρως ανορθολογικό. Όχι ότι παλιότερα ο δημόσιος λόγος ήταν υγιής ή λογικός, αλλά για τον προσεκτικό αναγνώστη ήταν εύκολο να καταλάβει τι συμβαίνει. Τα οικονομικά συμφέροντα, η αυτονόμηση της τέταρτης εξουσίας, η αστική ιδεολογία, μπορούσαν να τοποθετηθούν κατά καιρούς ως μεταβλητές στις εξισώσεις και να δώσουν λύσεις. Σήμερα αυτό μοιάζει αδύνατο. Οι μεταβλητές έχουν πολλαπλασιαστεί, π.χ. οι προθέσεις των δημοσκόπων πέραν των επιθυμιών αυτών που τους ζητούν να στήσουν μια δημοσκόπηση, η διαδικασία συσσώρευσης δημοσιότητας ως το χαϊδεμένο αδερφάκι της συσσώρευσης του κεφαλαίου. Οι παράγοντες δεν είναι άπειροι, και το τι συμβαίνει δεν είναι πλήρως παράλογο έτσι ώστε να ήταν παράλογο το να κάνουμε κάτι. Αλλά είναι γεγονός ότι πλέον οι παράγοντες που επιδρούν στη πραγματικότητα (και η πραγματικότητα η ίδια), δεν είναι στη πλειοψηφία τους λογικοί αλλά ανορθολογικοί. Αυτό που επιδρά δεν είναι αυτό που φαίνεται. Και το κυριότερο: οι σημαντικότερες μεταβλητές δεν είναι αυτές που λέγονται, αλλά αυτές που αποσιωπούνται και οι μηχανισμοί που αγκομαχούν για να τις αποκρύψουν Στη περίπτωσή μας, ο Δεκέμβρης.
.

13/5/09

Thesis 11 remix
"Οι φιλόσοφοι μέχρι σήμερα διασκέδαζαν τον κόσμο,

τώρα το ζήτημα είναι η αλλαγή του".

12/5/09

Σαν τέλειωσε κι αυτός ο πόλεμος, πάνω που κατεβάζανε τα σύμβολα του εχθρού, μπήκαμε και μεις με το βαρύ φορτίο μας στη πόλη. Κάποιοι, που δε μπορούσαμε να θυμηθούμε, έπεσαν βιαστικά στην αγκαλιά μας κι έτσι που ήμασταν, αγκαλιασμένοι, ξεσπάσαμε σε κλάμα χωρίς τελειωμό.
Την άλλη μέρα τους καταγγείλαμε στις αρχές ως όργανα του εχθρού. Ήταν ήδη αργά. Μας είχαν καταγγείλει αυτοί πρώτοι.

Μην υποτιμάς τον Αντίπαλο

"Γιατί ανέχεται η κυβέρνηση να κατηγορείται ότι οδήγησε τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, όταν μπορεί απλούστατα με τα ίδια τα στοιχεία της Κομισιόν να ισχυριστεί ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση από όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες εν μέσω αυτής της κρίσης; Προφανώς επειδή θέλει να εφαρμόσει μια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική και νομίζει ότι με την παγκόσμια οικονομική κρίση βρήκε τη χρυσή ευκαιρία, τα προσχήματα που της χρειάζονταν!"
Γ. Δελαστίκ "ΕΕ - ΝΔ μας εμπαίζουν" Έθνος 10.5.09
"Δεκαετίες τώρα παραμένει αναπάντητο το ερώτημα σε ποιους πάνε τα κολοσσιαία ποσά που δαπανά η ΕΕ (και παλαιότερα η ΕΟΚ) κάθε χρόνο για την κοινή αγροτική πολιτική. Τα κράτη αρνούνταν αποφασιστικά να δώσουν στοιχεία που να δείχνουν πώς κατανέμουν αυτούς τους πόρους της ΕΕ. Ετσι ανέκαθεν υπήρχε η υποψία πως σημαντικό μέρος των επιδοτήσεων και ενισχύσεων της ΚΑΠ δεν καταλήγει στους φυσικούς αποδέκτες, τους αγρότες. Είναι η πρώτη φορά που όλες οι χώρες - μέλη υποχρεώθηκαν να δώσουν στοιχεία στην ΕΕ [...] πάνω από 700 εταιρείες 17 χωρών της ΕΕ έχουν πάρει η καθεμιά τους περισσότερο από ένα εκατομμύριο ευρώ κατά τη διάρκεια του 2008 από πόρους της ΕΕ που διατίθενται στο πλαίσιο της... κοινής αγροτικής πολιτικής"
Γ. Δελαστίκ "Τρώνε τα λεφτά των αγροτών" Έθνος 11.05.09
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Τα δύο συνεχόμενα κείμενα του Δελαστίκ δεν είναι ασύνδετα. Πρέπει να ψάξει κάποιος πολύ καλά σε εγχειρίδια πολιτικής για να αποκαλύψει τόσο καλά παραδείγματα πολιτικής παραπλάνησης Ίσως να βρει τελικά ανάλογες πολιτικές/επικοινωνιακές τακτικές στα παραδείγματα μεσαιωνικών μηχανορραφιών του Μακιαβέλι. Οι τεχνοκράτες της εθνικής και της υπερεθνικής εξουσίας χειρίζονται την εξαπάτηση των λαών με υποδειγματική μαεστρία. Αυτά τα απίστευτα επιτεύγματα δε φτάνουν βέβαια ποτέ στα μάτια μας, γιατί έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας στο δικομματικό παραλογισμό. Τους έχουμε απαξίωσει πλήρως αυτή τη περίοδο πολιτικής κρίσης και γελάμε μαζί τους όπως με δυο γκαφατζίδικους χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων που μονομαχούν και απορούμε με τον εαυτό μας που τους επιτρέπουμε να προσβάλλουν συνεχώς το κοινό νου. Δεν τους έχουμε ικανούς να μας τη φέρνουν χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Ίσως να είναι το ότι μας καθησυχάζει η δεδηλωμένη βλακεία τους, που τους επιτρέπουμε να διαιωνίζονται.
Αλλά κάπου αλλού, το κεφάλαιο, έχει απλώσει το χάρτη της μάχης και μελετάει ακούραστα. Ετοιμάζει σίγουρες νίκες με χτυπήματα που κανένας δε ξέρει από που του ήρθαν. (Όπως οι οικονομικές κρίσεις λειτουργούν στο τέλος μόνο υπέρ της κυριαρχίας του κεφαλαίου, έτσι και οι πολιτικές, αν και αποτελούν μοναδικές ευκαιρίες ανατροπής, στο τέλος καταλήγουν στην επέκταση και την ανανέωση της εξουσίας του πολιτικού κατεστημένου).

11/5/09

Λακανική Ανατροπή

Κυρίες μου και κύριοι,
και τώρα ο μάγος kaloulis θα χρειαστεί τη βοήθειά σας για το επόμενο κόλπο. Θα πούμε ότι η κυβέρνηση πέφτει και η κυβέρνηση θα αρχίσει να κατρακυλά! Κι όμως είναι τόσο απλό, λέγεται φήμη. Να σας δείξω πως θα λειτουργήσει:
Θα λέμε παντού, σε φόρουμς και σε περίεργους "ο Καραμανλής έκλεισε τη βουλή γιατί είδε ότι έχασε τη πλειοψηφία και πανικοβλήθηκε" και θα γελάμε αινιγματικά (ίσως να βγάλουμε αργότερα και ένα σενάριο).
Μια τέτοια φήμη, μπορεί να εξαπλωθεί αμέσως. Οι αντίπαλοι θα ρωτάνε συνεχώς αν όντως η κυβέρνηση δεν έχει τη πλειοψηφία και οι νεοδημοκράτες θα ψάχνονται μεταξύ τους καχύποπτα. Σε καμία περίπτωση δε θα έχουν τρόπο να αποδείξουν ότι είναι όντως πλειοψηφία (είναι όμως; κι αν δεν είναι απλώς μια φήμη αλλά κάτι ξέρω;). Σ' αυτό το κλίμα γενικευμένης καχυποψίας η κυβέρνηση (που ήδη δε μπορεί να νομοθετεί) θα είναι πλήρως απονομιμοποιημένη και αποδυναμωμένη. Δε θα μπορεί να αποτρέψει τα χτυπήματα μας, ότι και να κάνει θα γυρίζει σαν μπούμερανγκ, θα σέρνεται πίσω από τις εξελίξεις, θα έχει ήδη ανατραπεί και η πολιτική της επιρροή θα πέφτει συνεχώς.
Στηριζόμαστε σε πράγματα που είναι αλήθεια, όπως η πράξη κλεισίματος της βουλής, και σε πράγματα μη-διαψεύσιμα. Εκμεταλεύεται αυτό το σκοτεινό σημείο που ο άλλος έχει συσκοτίσει για να το γεμίσει με ότι αυτός θέλει. Το κόλπο είναι απλό και πιστέψτε με, δοκιμασμένο. Τους ανατρέπουμε;

10/5/09

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Η ρατσιστική παρέλαση με στήριξη των ΜΑΤ και κυβέρνησης δεν πέρασε!

Αναδημοσίευση απο http://www.antarsya.org/
Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α χαιρετίζει τους διαδηλωτές που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για συλλαλητήριο ενάντια στην ρατσιστική παρέλαση μίσους των φασιστικών συμμοριών στην Ομόνοια στις 9 Μάη. Η λαϊκή καταδίκη κατά των ρατσιστικών καλεσμάτων και η πλήρης απομόνωση τους εκφράστηκε με την 100% απουσία κατοίκων περιοχών που καλούσαν οι φασίστες να τους ακολουθήσουν σε ρατσιστική διαμαρτυρία κατά των μεταναστών που τους στοχοποιούν χυδαία για την ανεργία και την εγκληματικότητα. Για την άνοδο της ανεργίας και για την υποβάθμιση στις γειτονιές φταίνε η κυβέρνηση, η ΕΕ, οι βιομήχανοι που απολύουν και όχι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι το μήνυμα!
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγγέλλει την κυβέρνηση της ΝΔ που έστειλε εκατοντάδες ΜΑΤ που προστάτευσαν μερικές δεκάδες ροπαλοφόρους νεοναζί της Χρυσής Αυγής να μπουν στην Πλατεία Ομονοίας χτυπώντας και τραυματίζοντας μετανάστες. Επρόκειτο για συνέχεια της κατασταλτικής εκστρατείας της ΕΛΑΣ όπου επί τρεις συνεχείς μέρες τα ΜΑΤ εξαπέλυσαν πρωτοφανή επιχείρηση-σκούπα κατά των μεταναστών. Στο τέλος μάλιστα τους συνόδεψαν στη γιάφκα τους απ΄ όπου και έριχναν πέτρες κατά των μεταναστών στο κτίριο του Εφετείου όπου και ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες εκατοντάδες πρόσφυγες.

Με δακρυγόνα και ρόπαλα τα ΜΑΤ του Μαρκογιαννάκη προσπάθησαν να εμποδίσουν την αντιρατσιστική πορεία για μία ολόκληρη ώρα από το να φτάσει στο Εφετείο.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συνεχίσει να παλεύει κατά του Ευρωπαϊκού Συμφώνου Μετανάστευσης και Ασύλου της Ε.Ε. Δεν θα επιτρέψουμε πολιτικές ρατσιστικές που εφαρμόζονται σήμερα στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι, στην Γαλλία του Σαρκοζί και στη Βρετανία του κεντροαριστερού Γκόρντον Μπράουν με στόχο την μετατροπή των μεταναστών σε αποδιοπομπαίους τράγους για την αλματώδη άνοδο της ανεργίας στην Ευρώπη να εφαρμοστούν και στην Ελλάδα

ποια είναι τα νέα πράσινα τέρατακια;

Να το ομολογήσω ότι δεν είμαι ο πιο συστηματικός παρατηρητής του τι συμβαίνει στην πολιτική επικαιρότητα. Την έβρισκα πάντα πολύ ανούσια, έλεγα ότι αν ασχοληθώ περισσότερο θα με παρασύρει στην ηλίθια πόλωση της. Ως Νάρκισσος όμως εκτιμούσα κι αυτή μου την άγνοια, ήξερα ότι έχω τις γνώσεις του μέσου ψηφοφόρου, άρα μπορούσα να μπω στη ψυχολογία του και στον τρόπο που τον χειραγωγούν τα μίντια.
Ξαφνικά, πριν από περίπου δυο χρόνια διαπίστωσα ότι στις δημοσκοπήσεις είχε αρχίσει να εμφανίζεται ένα κόμμα πρασίνων. Άρχισα να αναρωτιέμαι ποιοι είναι και έψαχνα να τους βρω στις εφημερίδες. Ήταν οι οικολόγοι που έφυγαν απ' το συνασπισμό; Ήταν οι οικολόγοι του '89. Στις εκλογές υπήρχαν θυμάμαι 3-4 ψηφοδέλτια οικολόγων, πως ήξεραν οι άλλοι πιο να διαλέξουν και εγώ δεν ήξερα; Πήγα λοιπόν και βρήκα τον ΡΟΙ που κάτι σκαμπάζει και τον ρώτησα αν ξέρει κάτι γι' αυτούς, έστω ένα όνομα. Μπήκαμε λοιπόν στο internet κι αρχίσαμε να τους γυρεύουμε, αλλά πουθενά. Υπήρχε μια επίσημη σελίδα στην οποία όμως δεν εντοπίσαμε καμία αναφορά σε όνομα όσο ψάξαμε. Από τότε ακούω όλο και περισσότερο για τους οικολόγους. Μέχρι και σήμερα δεν είχα σκοντάψει σε κάποιο όνομα! Αλλά οι οικολόγοι αναφέρονται σε όλες τις τηλεοπτικές συζητήσεις και στις εφημερίδες. Ξαφνικά όλοι θέλουν να ψηφίσουν οικολόγους χωρίς να έχουν ακούσει κάποιον απ' αυτούς. Να δεχτώ ότι κάποιες ιδέες είναι αδιάφορες για τους φορείς τους, έχοντας κατοχυρώσει μια θεωρητική αυθυπαρξία, αλλά μπορούν αυτές οι ιδέες να ισχυροποιούνται χωρίς εκπροσώπους; Μακαρι θα έλεγα, αλλά σήμερα όλες οι άλλες σοβαρές πολιτικές ιδέες έχουν νικηθεί απο ένα θεωρητικά ανύπαρκτο νεοφιλελευθερισμό. Αρα γενικά δε πιστεύω ότι η οικολογία θα μπορούσε να επικρατήσει αυτοφυώς σ' αυτό το κλίμα. Πόσο μάλλον μια ιδέα προσανατολισμένη στη πράξη, μπορεί να κυριαρχήσει μόνο σ' ένα θεωρητικό επίπεδο, εκτός της καθημερινής εμπειρίας; Πως κάποιοι κατόρθωσαν να κάνουν ισχυρή πολιτική οντότητα ένα φάντασμα; Γιατί το έκαναν αυτό και τι άλλο έχουν στο μυαλό τους, πέραν απο μια κάποια σωτηρία για το πλανήτη. Πως γίνεται όμως αυτό σε μια χώρα όμως όπως η Ελλάδα που η ανακύκλωση είναι σε μηδενικά ποσοστά;
Σήμερα ενημερώθηκα από τα φιλικά blogs για την ύπαρξη του οικολόγου Τρεμόπουλου, όνομα που ομολογώ μου ακούγεται γνώριμο. Ωστόσο, από τα όσα διαβάζω, δε θα έλεγα ότι χάρηκα για τη γνωριμία.
δείτε μόνοι σας και αποφασίστε.

9/5/09

Οι Παρατηρητές της Βρετανικής Αυτοκρατορίας
http://www.lse.ac.uk/collections/hellenicObservatory/pdf/Greek_Riots_09_FINAL.pdf
_________________________
Κύριε Νεόκοπε,
Δε περνάει μέρα χωρίς να βγουν
να
μας πουν από ένα άθλιο λογοπαίγνιο,
ο Βελόπουλος και ο Βέλτσος.
Είναι παράξενο τα πως μοιράζονται αυτή την εμμονή...

σαν ο λόγος να εμπαίζει αυτούς τους ίδιους.
με τιμή
kaloulis
_________________________

το κακό δεν εξαλείφεται ποτέ

"ούτε καν οι νεκροί δε θα είναι ασφαλείς από τον εχθρό, αν νικήσει.
Κι αυτός ο εχθρός δεν έχει πάψει να νικά."

Αναδημοσίευση
πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα στο λιμάνι της Καλαμάτας λειτουργούσαν οι αλευρόμυλοι “Ευαγγελίστρια” όπου εργάζονταν εκατοντάδες Μεσσήνιοι και πρόσφυγες. Αρχικά, η εκφόρτωση του σιταριού γινόταν από τους ίδιους τους μυλεργάτες. Το 1928 τα αφεντικά των αλευρόμυλων αποφασίζουν να εγκαταστήσουν σιλό-μηχάνημα απορρόφησης του σιταριού κατευθείαν από τις αποθήκες των πλοίων. Από την αρχή, οι μυλεργάτες αντιστέκονται στις απολύσεις συναδέλφων τους προτείνοντας την εκ περιτροπή εργασία όλων των εργατών. Οι διενέξεις με τα αφεντικά των μύλων είναι συνεχείς. Τον Μάη του 1934 αποφασίζουν να κατέβουν σε απεργία έχοντας ως αιτήματα, αφενός, να μην απολυθεί κανείς συνάδελφός τους και αφετέρου, να τους δίνονται 8 δραχμές επιπλέον στον μισθό (αναδρομικά από το 1928) για κάθε τόνο σιταριού που θα ξεφόρτωνε ο απορροφητήρας. Με τα χρήματα που ζητούσαν θα έφτιαχναν το Ταμείο Συντάξεων. Οι συνδικαλιστές τους, διαπραγματευόμενοι με το κράτος, πετυχαίνουν το bonus 6 δραχμών για κάθε τόνο σιταριού που θα ξεφόρτωνε η “ρουφήχτρα”. Οι μυλεργάτες απορρίπτουν την πρόταση και αφού αποκηρύσσουν τους συνδικαλιστές που την δέχτηκαν, αποφασίζουν μέσω γενικής συνέλευσης να απεργήσουν από τις 8 Μάη και να εμποδίσουν τις εκφορτώσεις των πλοίων με το νέο μηχάνημα.
Από την πρώτη μέρα οι εργάτες μαζί με τις οικογένειές τους, καθώς και πολλούς συμπολίτες τους αλληλέγγυους στον αγώνα τους, συγκεντρώνονται στο λιμάνι για να εμποδίσουν την λειτουργία του μηχανήματος. Αμέσως κηρύσσεται στρατιωτικός νόμος και απέναντι από τους αντιστεκόμενους στήνονται πολυβόλα του στρατού μαζί με την τοπική χωροφυλακή υποβοηθούμενη από τσιράκια και τραμπούκους των αφεντικών των μύλων. Στις 9 Μάη το άοπλο πλήθος δέχεται επίθεση με αποτέλεσμα 5 νεκρούς και πολλούς τραυματίες από τις σφαίρες. Η πορεία οργής που ακολουθεί στην πόλη της Καλαμάτας με τους εργάτες να κρατούν στα χέρια τους νεκρούς, καταστρέφει την Τράπεζα των Αθηνών, το τραμ και το σπίτι του Πάστρα, ενός εκ των ιδιοκτητών των μύλων. Την επόμενη μέρα, απεργία κηρύσσουν όλα τα εργατικά σωματεία της Καλαμάτας (αλλά και της Θεσσαλονίκης) ενώ στο πλευρό των απεργών βρίσκονται και οι καταστηματάρχες της πόλης κλείνοντας τα μαγαζιά τους. Κι άλλοι δολοφονούνται. Συνολικά δολοφονήθηκαν 7 εργάτες και η ιδιοκτήτρια ενός περιπτέρου από τον στρατό και την αστυνομία ενώ εκατοντάδες τραυματίστηκαν, κυνηγήθηκαν, απειλήθηκαν.
Τα ονόματα των νεκρών εργατών:
Αντώνης Μαραγκουδάκης,
Ανδρέας Σπάλας,
Παναγιώτης Μπλίκος,
Γιάννης Κολιτσιδάκης,
Π. Πηλίκας,
Βασίλης Γιαλατσινός,
Βασίλης Καπετανέας και η
κ.Γκριζέπη.
Σήμερα, «εις φόρον τιμής στους νεκρούς εργάτες» , το κτίριο των αλευρόμυλων πρόκειται να αλλάξει χρήση ώστε να μετατραπεί πιθανότατα σε πολυτελές ξενοδοχείο ή/και καζίνο…
ΚΑΛΑΜΑΤΑ 9 ΜΑΪΟΥ ΗΜΕΡΑ ΤΑΞΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ 11.00 π.μ.
Aλάνια του Νέδοντα & Σύντροφοι-Συντρόφισσες από την Μεσσηνία
alania_tou_nedonta@yahoo.gr
Προς το παρόν η Μεσσηνία επιμένει να απωθεί την ταξική της μνήμη. Είναι μια από τις πιο συντηρητικές περιοχές της χώρας και προπύργιο της φασιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή. Στην νοτιοδυτική Ελλάδα ο κανόνας σήμερα είναι η στυγνή εκμετάλλευση των μεταναστών, η ενδοοικογενειακή βία, η έλλειψη ανοχής στο διαφορετικό, με μια λέξη ο Αυταρχισμός.

...κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μας σημαδέψει...

9 Μαΐου σήμερα και όσοι φετιχιζόμαστε με τις επετείους τη θυμόμαστε ως μέρα νίκης. Είναι η μέρα που έπεσε το Βερολίνο. Η μέρα που νικήθηκε ο φασισμός. Μια μέρα του ηλιόλουστου Μάη, μια μέρα που αποκαλείται και μέρα της Ευρώπης.
Αλλά κατά πόσο νικήθηκε ο φασισμός; Και τι γίνεται με όλο αυτό το κακό;
Το κακό δε γίνεται ποτέ να επανορθωθεί. Συνεχίζει και σήμερα να προκαλεί ανεπανώρθωτες βλάβες, έτσι ο αντιφασιστικός αγώνας δε μπορεί να σταματήσει. Το αντιφασιστικό συλλαλητήριο το απόγευμα στην Κάνιγγος πρέπει να δώσει μια μαζική απάντηση στους φασίστες που θα μαζευτούν στην Ομόνοια.

Go! Go! Rasputin!

Έχουν κλέψει από τους ανθρώπους τις έννοιες του καλού και του κακού. Τις χρησιμοποιούν προς όφελός τους και τους έχουν προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες. Μες τη μεροληψία τους λοιπόν ενημερώνουν το ποίμνιο ότι υπάρχει και η καλή πλευρά στις πράξεις του Εφραίμ Αυτός ο μοχθηρός Ρασπούτιν, με τις εγκληματικές πράξεις του, σε τελική ανάλυση βοήθησε την ορθοδοξία. Πριν λίγες μέρες μάλιστα, στη γιορτή του ονόματός του, κάποιοι προσπάθησαν και πάλι να τον αποκαταστήσουν. Παραθέτω ένα απόσπασμα από το γνωστό εκκλησιαστικό έντυπο ο σταυρός του Οκτώβρη του 2008, τφχ.538:

Οδηγός για torrents ver.1.3.

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

7/5/09

«Πειρατεία» - Η Καταστολή Πολιτικοποιεί ΑΝΑ-ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ


Decontrol.Info

Συντάχθηκε απο dpdt1


Στις 17 Απρίλη το πρωτοβάθμιο δικαστήριο της Στοκχόλμης εξέδωσε καταδικαστική απόφαση κατά του PirateBay, του μεγαλύτερου ιστοτόπου διαμοιρασμού διαδικτυακού περιεχομένου με βάση τεχνολογίες torrent p2p. Η αστική δικαιοσύνη στη Σουηδία καταδίκασε τους φερόμενους ως διαχειριστές του ιστοτόπου Fredrik Neij, Gottfrid Svartholm Warg, Peter Sunde and Carl Lundström για παραβίαση πνευματικής ιδιοκτησίας με ένα χρόνο φυλάκιση για τον καθένα και κάπου 3,5 εκατ. Ευρώ ως αποζημίωση προς πληρωμή στις πολυεθνικές της διασκέδασης.
Η απάντηση της κοινωνίας ήταν άμεση απέναντι στην ωμή καταστολή. Αμέσως μετά την απόφαση έγινε μαζική για τα δεδομένα της Σουηδίας διαδήλωση διαμαρτυρίας στη Στοκχόλμη, ως αποκορύφωμα προηγούμενων κινητοποιήσεων. Ταυτόχρονα, το Πειρατικό Κόμμα της Σουηδίας (Pirat Byran όπως ονομάζεται) αύξησε εν μία νυκτί τα μέλη του σε τέτοιο σημείο, ώστε να θεωρείται σίγουρο ότι θα είναι το τέταρτο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας στις επικείμενες ευρωεκλογές. Ο δε ιστότοπος Piratebay παρέμεινε κανονικά και χωρίς καμία διακοπή σε λειτουργία με την ομάδα του να καλεί τους απανταχού διαδικτυακούς χρήστες σε αύξηση της ηλεκτρονικής ανταλλαγής δεδομένων και σε συσπείρωση και πολιτική ανυπακοή. Ταυτόχρονα, πλήρως αποκεντρωμένες και ακόμη πιο βελτιωμένες διαδικτυακές πλατφόρμες τεχνολογίας p2p (πχ. tribler) ξεπηδούν, οι οποίες δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στην κρατική καταστολή, ενώ από το PirateBay ξεκινούν ένα project κρυπτογράφησης για πιο ασφαλή ανταλλαγή περιεχομένου (iPredator).
Οι τέσσερις καταδικασθέντες του PirateBay βαφτίζονται ως εγκληματίες από την αστική δικαιοσύνη προς τέρψη των πολυεθνικών της διασκέδασης. Στη συνείδηση όμως όλων μας τελούν κοινωφελές έργο και αποθεώνονται.
Όταν η απόσταση μεταξύ αστικών νόμων και πραγματικότητας γίνεται τόσο χαώδης, τότε η δράση κρατών και κεφαλαίου βιώνεται από όλους ως αυτό που ανέκαθεν είναι, ως καταπίεση και καταστολή. Η ανυπακοή εκατοντάδων εκατομμυρίων χρηστών του διαδικτύου παγκοσμίως απέναντι στο διεθνές δίκαιο πνευματικής ιδιοκτησίας δεν είναι αναίτια ή ιδιοτελής αλλά βασίζεται στο υγιές και πηγαίο συναίσθημα ότι τέτοιοι νόμοι είναι αντικοινωνικοί, άδικοι, καταπιεστικοί και εξυπηρετούν αποκλειστικά τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Είμαστε λοιπόν όλοι εγκληματίες για την παγκόσμια συνεργασία κρατών και κεφαλαίου, του ίδιου είδους με τους τέσσερις του PirateBay, γιατί απλούστατα είμαστε οπαδοί της ελεύθερης διακίνησης της γνώσης, της πληροφορίας και του πολιτισμού ισότιμα και για όλους. Αυτοί γνωρίζουν ότι πλέον η ανθρωπότητα διαθέτει τεχνολογικά επιτεύγματα, όπως το διαδίκτυο, με τα οποία μπορεί να καταστήσει προσβάσιμο σε όλους το σύνολο της ανθρώπινης μνήμης και γνώσης. Εξακολουθούν όμως και θέτουν εμπόδια σε αυτό με το υπάρχον πολιτικό – οικονομικό σύστημα και επιμένουν να περιχαρακώνουν τη γνώση σε δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Εμείς ξέρουμε ότι η εφαρμογή δικαιωμάτων ιδιωτικής ιδιοκτησίας στη γνώση αποτελεί μία διαρκή ληστεία σε βάρος μας και επιθυμούμε έναν κόσμο, όπου η δημιουργικότητά μας απελευθερώνεται μέσα από την ελεύθερη και ισότιμη πρόσβαση στη γνώση και τον πολιτισμό.
Είναι γι’ αυτό καιρός το κοινωνικό αυτό κίνημα, που ονομάζουν ύπουλα «πειρατεία» ή χειρότερα «κλοπή», να πολιτικοποιηθεί, να οργανωθεί και να περάσει στην αντεπίθεση. Γιατί η γνώση και ο πολιτισμός δεν αποτελούν εμπόρευμα, στο οποίο μπορεί να έχει πρόσβαση όποιος έχει τα λεφτά, για να πληρώνει τις πολυεθνικές. Η γνώση και ο πολιτισμός είναι δημόσια αγαθά, που οφείλουν να είναι προσβάσιμα σε όλους, αν θέλουμε να μιλάμε για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη. Η γνώση και ο πολιτισμός αποτελούν διαρκείς διαδικασίες, στις οποίες μπορούμε όλοι να συμμετέχουμε, όχι ως παθητικοί δέκτες, όπως έχουμε καταδικαστεί να είμαστε από την κοινωνία της κατανάλωσης, μέσα στην οποία ζούμε, αλλά ως δημιουργοί οι ίδιοι, απελευθερώνοντας τις δημιουργικές μας δυνατότητες. Αλλά και οι καλλιτέχνες, στο όνομα των οποίων όλοι αυτοί μιλούν, με τις νέες τεχνολογίες μπορούν, από θύματα εκμετάλλευσης των μεσαζόντων της διασκέδασης, να αποκτούν απευθείας επαφή με το κοινό τους.
Η «πειρατεία» ούτε είναι κλοπή ούτε σκοτώνει τη μουσική. Η τέχνη εκτελείται καθημερινά από την υπαγωγή της σε εμπόρευμα, ενώ η κλοπή της τελείται από τις πολυεθνικές. Η γνώση ως διαδικασία δεν προοδεύει με την περιχαράκωσή της σε δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας αλλά το χτίσιμο νέας γνώσης συντελείται με την ελεύθερη και ισότιμη πρόσβαση στην ήδη υπάρχουσα. Η επιστήμη ανέκαθεν κινούνταν στα πρότυπα της ελεύθερης πρόσβασης στους κύκλους των πανεπιστημίων και όχι μόνο ενώ σήμερα αργοπεθαίνει μέσα στο περιβάλλον ασφυκτικής ιδιωτικοποίησης, στο οποίο την έχουν καταδικάσει. Το παρόν και το μέλλον των κοινωνιών, της φύσης, της ίδιας της ζωής δεν υποθηκεύεται σε πατέντες, trademarks και συναφείς διανοητικές ιδιοκτησίες ούτε ετεροκαθορίζεται από λίγους οικονομικά ισχυρούς αλλά καθορίζεται ελεύθερα και αυτόνομα από τις κοινωνίες. Η ανθρώπινη δημιουργικότητα δεν περικλείεται ως αλλοτριωμένο προϊόν στα κανονισμένα όρια της μισθωτής σκλαβιάς αλλά τα καλύτερα αποτελέσματά της (ελεύθερο λογισμικό, wikipedia, οικονομία δώρου στα ψηφιακά περιβάλλοντα) προκύπτουν από συνεργατικά μοντέλα, που αμφισβητούν τις ανελεύθερες καπιταλιστικές μορφές παραγωγής στην άυλη οικονομία. Όσοι προσπαθούν να κλείσουν την πόρτα στις απελευθερωτικές προοπτικές της Κοινωνίας της Πληροφορίας, θα μας βρουν μπροστά τους.
Αν θέλουμε πραγματικά ριζοσπαστικές ιδέες να γεννιούνται στα κεφάλια των ανθρώπων, θα πρέπει να εγγυώμαστε την ελεύθερη και ισότιμη πρόσβασή τους στη γνώση και τον πολιτισμό. Αν το καπιταλιστικό σύστημα στέκεται εμπόδιο στην ανθρώπινη πρόοδο, οφείλουμε να το ανατρέπουμε.
===============================================================
αναδημοσίευση από τον inlovewithlife:

http://inlovewithlife.wordpress.com/2009/04/23/piracy/
το παραπάνω κείμενο τυπώνεται για να μοιραστεί και στην εκδήλωση της ομάδας sid στην στουρνάρη το σάββατο 9/5 http://sid.gr/doku.php/events/paremvaseis/stournari, στα πλαισια του αντικαταναλωτικού φεστιβάλ.

22.868


I'm with you guys!

Μια φορά κι ένα καιρό, πριν από πάρα πολλά χρόνια, πήρα κι εγώ με καμάρι το πτυχίο μου και γράφτηκα σ' ένα μεταπτυχιακό. Όταν μπήκα στη γενική φοιτητική συνέλευση, που τις παρακολουθούσα φανατικά παρέα με τον POI, ένας κομματικός που με ήξερε με ρώτησε τι ήθελα στη συνέλευση τους. Το άκουσα αρκετές φορές αυτό από τότε και για να μη δημιουργήσω πρόβλημα δε σηκώνω ποτέ το χέρι στις ψηφοφορίες ΜΑΣ. Οι άλλοι μεταπτυχιακοί προφανώς και δεν ήρθαν ποτέ. Έχουν τις δικές τους συνελεύσεις, τα δικά τους συνδικαλιστικά όργανα, τα δικά τους αιτήματα.
Είναι πολύ αστείο πράγμα ο μεταπτυχιακός συνδικαλισμός: από τη μία αποτελείται σίγουρα από μια ελίτ, άρα τυγχάνει σεβασμού ότι κι αν πει, και από την άλλη, μιλάμε για συνδικαλιστικά όργανα που δεν απευθύνονται συνήθως παρά σε λίγες δεκάδες άτομα τα οποία είναι μέλη το πολύ για δύο χρόνια. Μέχρι να γνωριστούν και να συνεννοηθούν, το έχουν πάρει το μεταπτυχιακό τους. Μάλιστα, ενώ στις συνελεύσεις είναι ζήτημα αν εμφανιστούν 5 άτομα, αντί ν' αποφασίζουν μαζί, επιμένουν σε διαδικασίες αντιπροσώπευσης. Γιατί το κάνουν αυτό; Για τον ίδιο λόγο που λειτουργούν τέτοια όργανα... για να βάζουν κάποιοι το βαρύγδουπο μεταπτυχιακό συνδικαλισμό στα βιογραφικά τους. Ένας δεύτερος λόγος είναι, ότι τους αρέσει να δημιουργούν ιεραρχίες. Να αισθάνονται διαχωρισμένοι από τους άλλους φοιτητές, ιδιαίτεροι και ανώτεροι. Να στέκονται δίπλα στους καθηγητές τους και να διεκδικούν ιδιαίτερα προνόμια. Χρηματοδοτήσεις, δικαιώματα και χαϊδέματα.
Τους ρωτάω συνέχεια γιατί δεν διεκδικούν την ένωση με τους φοιτητικούς συλλόγους, σε ένα σώμα, χωρίς διακρίσεις, χωρίς ιεραρχίες. Δεν παίρνω απάντηση. Η επίσημη δικαιολογία είναι ότι το απαγορεύουν ρητά αποφάσεις τις ΕΦΕΕ. Έτσι δε μπορεί να αλλαχθεί αφού η ΕΦΕΕ τώρα πια δε συνεδριάζει (δε μπόρεσα να βρω κάτι σχετικό, δε τα ξέρω και καλά τα συνδικαλιστικά). Το ζήτημα είναι ότι οι αποφάσεις στα πανεπιστήμια παίρνονται πάντοτε με κομματικά κριτήρια. Τα ζητήματα που ανακύπτουν είναι κομματικά. Και το κομματικό είναι πάντα διαχειριστικό Πως μπορούν όλα αυτά τα κομματόσκυλο των πανεπιστημίων να σταθούν απέναντι στη συνήθη πρακτική και να πάρουν μια τόσο σημαντική απόφαση όπως είναι η δίκαιη ένταξη των μεταπτυχιακών και διδακτορικών φοιτητών στους φοιτητικούς τους συλλόγους;
Προς το παρόν, οι μεταπτυχιακοί φοιτητές θα είμαστε αποκλεισμένοι από τις πανελλήνιες φοιτητικές εκλογές την επόμενη βδομάδα. Σαν ξένα σώματα στο πανεπιστήμιο. Θα μπορούσαμε λοιπόν την άλλη βδομάδα ν' απολαύσουμε τουλάχιστον το προνόμιο, να μην ασχολούνται τα κόμματα μαζί μας και να μην ασχολούμαστε κι εμείς μ' αυτά.

Φεύγουμε;


6/5/09

from the Guide to the Galaxy

R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s R-e-s-i-s-t-a-n-c-e i-s u-s-e-l-e-s-s

Ανδρέα ζείς, εσύ μας οδηγείς.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου σε λίγες μέρες θα γίνει ενενήντα Είναι ζωντανός και βρίσκεται στον Αμαζόνιο όπου διδάσκει σοσιαλισμό σε αγόρια τραβεστί που έχει ντύσει αεροσυνοδούς της δεκαετίας του ογδόντα. Όταν του λείπει ο γιος του, τον ψάχνει σε chat rooms με το nickname SkateGirl16.
Απόψε στις πύλες του ανεξήγητου με τον Κώστα Χαρδαβέλλα.

Meeting (Our;) Resistance

Τι θα έκανες αν... πως θα ένιωθες όταν... τι θα ήσουν μετά;
Δεν είναι μόνο αυτά τα 6 χρόνια. Δεν είναι μόνο το Ιράκ
Η αντίσταση και η ανυπακοή δε μπορεί να είναι μόνο μια υπόθεση, είναι καθήκον όλων μας.
Ήρθε η ώρα, οι προλετάριοι όλων των χωρών, να ενωθούν.

Η παρακάτω περίληψη απο το One Big Torrent απ' όπου μπορείτε και να κατεβάσετε τη ταινία αν χάσετε τη προβολή:
What would you do if America was invaded? MEETING RESISTANCE raises the veil of anonymity surrounding the Iraqi insurgency by meeting face to face with individuals who are passionately engaged in the struggle, and documenting for the very first time, the sentiments experienced and actions taken by a nation's citizens when their homeland is occupied. Voices that have previously not been heard, male and female, speak candidly about their motivations, hopes and goals, revealing a kaleidoscope of human perspectives. Featuring reflective, yet fervent conversations with active insurgents, MEETING RESISTANCE is the missing puzzle piece in understanding the Iraq war. Directed by Steve Connors and Molly Bingham, this daring, eye-opening film provides unique insight into the personal narratives of people involved in the resistance exploding myth after myth about the war in Iraq and the Iraqis who participate. Through its unprecedented access to these clandestine groups, MEETING RESISTANCE focuses the spotlight on the "other side", clarifying why the violence in Iraq continues to this day and providing a deeper understanding of both the toll of occupation and the human condition of resistance.
http://onebigtorrent.org/torrents/3097/Meeting-Resistance-2007

5/5/09

casus belli το κλείδωμα του internet


Αν η Ευρώπη είχε την κοινωνία πολιτών που ισχυρίζεται ότι έχει αυτά δε θα λέγονταν ούτε για πλάκα. Τώρα το κλείδωμα του internet γίνεται άλλη μια φασιστική απόφαση που θα επιβληθεί σιωπηλώς στο ένα δισεκατομμύριο κοιμισμένων συνειδήσεων... στους πολίτες της ενωμένης Ευρώπης.
Το ζήτημα είναι επείγον! Η απαντήση πρέπει να δωθεί τώρα!
Αναδημοσιεύω mail που μου έστειλαν μόλις:

"Απειλείται το διαδίκτυο όπως το ξέρουμε. Νέοι νόμοι τις Ευρωπαϊκής Ένωσης ("The Telecom Package") που προγραμματίζονται να ψηφιστούν στις 6 Μάη, αν περάσουν θα επιτρέπουν σε προμηθευτές ιντερνετ να αποφασίσουν πόσες σελίδες μπορείς να δεις και αν θα μπορείς να χρησιμοποιήσεις προγράμματα, (όπως Ρ2Ρ δίχτυα, VOIP τηλεφωνικές υπηρεσίες όπως το Skype, και όποιο άλλο πρόγραμμα θεωρούν λιγότερο κερδοφόρο.) Ο νέος νόμος θα επιτρέπει στους προμηθευτές να προσφέρουν στον κόσμο πακέτα σύνδεσης όπως αυτά της τηλεόρασης, με περιορισμένες επιλογές. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα έχεις πρόσβαση σε όλες τις σελίδες, μόνο αυτές που συμπεριλαμβάνονται στο πακέτο σου. Επίσης, θα μπορούν να φιλτράρουν σελίδες και τα περιεχόμενα τους και να παρακολουθούν τις κινήσεις σου στο διαδίκτυο χωρίς οποιαδήποτε εγγύηση. Περισσότερες πληροφορίες για αυτά υπάρχουν στην σελίδα
http://www.blackouteurope.eu/
Εξελίσσεται μια κίνηση των hacktivistas, αποστολής email ενάντια σ’αυτό, το οποίο έχει ήδη ξεπεράσει τα 350,000, αλλά χρειάζεται να φτάσει στο 1 εκατ. ...Αύριο μπορεί να είναι αργά.
http://www.indymedia.org.uk/en/2009/05/429170.html

Το ευρωπαϊκό ανοικτό Διαδίκτυο είναι κάτω από επικείμενη απειλή
ΕΠΕΙΓΟΝ - ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΣΤΟ ΕΕ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ 6 Μάη 2009
Να μην επιτρέψουμε στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο να κλειδώσει το Διαδίκτυο! Δεν θα υπάρχει δρόμος επιστροφής! Δράστε τώρα!
Η πρόσβαση στο Διαδίκτυο δεν είναι υπό όρους
Ο κάθε ιδιοκτήτης ιστοχώρου έχει συμφέρον για την υπεράσπιση της ελεύθερης χρήσης του Internet.
Το ίδιο έχει ο καθένας που χρησιμοποιεί το Google ή το Skype ... καθένας που εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του, κάνει έρευνα κάθε είδους, είτε για προσωπικά προβλήματα είτε για λόγους υγείας ή ακαδημαική μελέτη ... ο καθένας που αγοράζει μέσω internet, επικοινωνεί μέσω internet που ακούει μουσική μέσω internet , βλέπει βίντεο μέσω internet.
Το Διαδίκτυο, όπως το γνωρίζουμε, βρίσκετε σε σε κίνδυνο λόγω των προτεινόμενων νέων κανόνων της ΕΕ που θα διετελεστούν στα τέλη Απρίλη.
Σύμφωνα με την προτεινόμενη νέα ρύθμιση, οι πάροχοι ευρυζωνικών συνδέσεων (ISP) θα μπορούν νόμιμα να περιορίσουν τον αριθμό των ιστοσελίδων που μπορείτε να επισκεφτείτε και να σας πουν αν έχετε ή όχι το δικαίωμα να χρησιμοποιείτε τη συγκεκριμένη υπηρεσία.
Μεταμφιεσμένο ως "νέες επιλογές του καταναλωτή" όπου δήθεν οι άνθρωποι θα μπορούν να επιλέξουν απο αυτό.
Θα προσφέρονται στο κόσμο πακέτα όπως στην τηλεόραση με περιορισμένη πρόσβαση.
Αυτό σημαίνει ότι το Διαδίκτυο θα πρέπει πακεταριστεί και η ικανότητά σας να έχετε πρόσβαση και να προσθέσετε περιεχόμενο θα μπορεί να υπόκειται σε αυστηρούς περιορισμούς.
Το πρόγραμμα θα δημιουργήσει κουτιά " δυνατότητας πρόσβασης στο Internet", που δεν ταιριάζει με τον τρόπο που το χρησιμοποιούμε σήμερα.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το Διαδίκτυο επιτρέπει τις ανταλλαγές μεταξύ ατόμων που δεν μπορούν να ελέγχονται ή "διευκόλυνονται" από κανένα μεσάζοντα (Κράτος ή Εταιρεία) και αυτή η δυνατότητα βελτιώνει τη ζωή των πολιτών, αλλά σπρώχνει την βιομηχανία να χάνει την εξουσία και τον έλεγχο.
Αυτός είναι ο λόγος που πιέζουν τις κυβερνήσεις να κάνουν αυτές οι αλλαγές.
Η δικαιολογία είναι για τον έλεγχο της ροής της μουσικής, των ταινιών και του περιεχομένου ψυχαγωγίας κατά της εικαζόμενης πειρατείας όπου "κατεβάζετε" ελέυθερα , χρησιμοποιώντας το P2P file-sharing (torrents).
Ωστόσο, τα πραγματικά θύματα αυτού του σχεδίου θα είναι όλοι οι χρήστες του Internet και η δημοκρατική και ανεξάρτητη πρόσβαση στις πληροφορία ,στον πολιτισμό.
Σκεφθείτε πώς χρησιμοποιείτε το Internet!
Τι θα σημαίνει για σας αν καταργηθεί η ελεύθερη πρόσβαση στο Διαδίκτυο;
Αν δεν κάνουμε κάτι τώρα - μπορούμε να χάσουμε την χωρίς περιορισμούς και ελεύθερη χρήση του Διαδικτύου. Η δική μας ελευθερία (στην επιλογή των πληροφοριών, της αγοράς, πολιτισμού, αναψυχής) θα περικοπεί. Οι προτάσεις της ΕΕ κρύβουν ένα τεράστιο κίνδυνο για το μέλλον μας. Έχουν αρχίσει να γίνονται νόμοι - και θα είναι σχεδόν αδύνατο να αναστραφούν.
Οι άνθρωποι (ακόμα και τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που έχουν δικαίωμα ψήφου σε αυτό) δεν φαίνεται να κατανοούν πλήρως τις επιπτώσεις και τις νομικές αλλαγές που είναι τυλιγμένες σε κάτι που ονομάζεται "Telecoms Package" που εφησυχάζει τους πολίτες κάνοντας τους να σκέφτονται ότι αφορά μόνο την βιομηχανία.
Ωστόσο, στην πραγματικότητα, και αποκρυπτόμενες από την κοινή θέα, οι τροπολογίες είναι σχετικές με τον τρόπο που το Internet θα λειτουργήσει στο μέλλον! Κείμενο που εκφράζει τα δικαιώματά σας για την πρόσβαση και τη διανομή περιεχομένου, υπηρεσιών και εφαρμογών, είναι έτοιμο να διαγραφεί.
http://www.inout.gr/showthread.php?t=39203"
KΑΙΡΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΔΡΑΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΑ ΑΠΑΙΣΙΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ!
Έχει επίσης δημιουργηθεί αξιόλογη διεθνής ομάδα και στο facebook για το ζήτημα(foreign as well greek members check this out!)